Jammer dat de jaren '80 voorbij zijn

Wat was ik graag een popzangeres in de jaren ’80 geweest. Die meiden hangen een bepaald soort feminisme aan dat me wel aanspreekt. En ze kunnen natuurlijk geweldig dansen. Ik kwam op deze gedachte toen ik twee weken geleden, ter afleiding van mijn saaie studeeractiviteiten, wat filmpjes op youtube bekeek.

Ik kan helemaal niet dansen en daar zal mijn fascinatie met die danspasjes wel vandaan komen. Zie hier de danspasjes van Mel en Kim in Respectable, echt geweldig. Zo mag je je als zelfrespecterend persoon tegenwoordig niet meer in het openbaar bewegen. En dat is jammer, want dit is een geweldige uitlaatklep voor een saaie baan, een zware week of een vervelende kerst.

Het feminisme van de jaren '80 zangeressen spreekt o.a. uit de liedjes die ze zingen. Het gaat nooit over wegkwijnende vrouwen die zitten te wachten op een man of niet verder kunnen leven zonder die ene man. Nee, de verkoopcijfers van de boeken van Jane Austen zullen in de jaren ’80 niet best zijn geweest. Dit zijn zelfstandige vrouwen, ze weten wat ze willen en ze zijn niet verlegen er veel voor te doen en zelfs hun lichaam er voor in te zetten. Zie Samantha Fox met Touch me. Maar ook met haar nummer Nothing’s gonna stop me now. Geen meisjes die in een kleine bikini om een moeilijke neger met heel veel goud heen dansen maar een meisje dat een speedboot bestuurt en heel hard zingt dat niemand haar tegenhoudt. Geen man te bekennen daar.
Sabrina is overigens ook een zangeres die geen man nodig heeft om omheen te hangen, zij is niet de accessoire maar het middelpunt. Ultiem voorbeeld is natuurlijk haar nummer Boys, boys, boys. H en ik zaten eens in een Parijs' café en boven zijn hoofd hing een flatscreen met daarop, zonder geluid, de clip van dit nummer. Ik heb werkelijk met open mond zitten kijken en me er sindsdien al meerdere keren over verbaasd dat die clip toendertijd werd uitgezonden. Blijkbaar was dat toen geen probleem.
Maar okee, Sabrina gaat wat ver. Ik had geen Sabrina willen zijn in de jaren ’80. Ze ziet er namelijk uit alsof ze de platenbaas niet met haar zangtalent alleen heeft weten te overtuigen. Maar ze wist wel wat ze wilde (een hit) en was bereid daar veel voor te doen (in een witte bikini in een zwembad heen en weer hupsen). En is er ook nog eens in geslaagd (de hit en het hupsen). Feminisme met een hoofdletter.
Overigens, ik merkte net op dat ik geen Sabrina had willen zijn, ik was het ook niet geworden als ik het wel had gewild hoor. Om te beginnen was ik nog niet meerderjarig in de jaren ‘80, maar daarnaast was die bikini van Sabrina in geen enkel decennium een succes bij mij geworden. Overigens is dit wel een video die heeeel veel is bekeken op youtube.

En een groot voordeel van de jaren ’80 is dat ik die mode ook best kon hebben (ok, op weer die bikini na). Maar als je die wijde shirts ziet. Legging eronder met pumps en klaar ben je. Op vakantie neem je alleen mee drie leggings, een heleboel wijde shirts, drie paar pumps, een enorme föhn en een fles haarlak.

En als je dan bedenkt dat de mannen van toen mannen als Rick Astley waren. Daar is toch he-le-maal niks aan? Rick Astley zou verpletterd worden onder Sabrina. Hoewel, we hadden ook Don Johnson. Ik denk dat hij Sabrina wel had aangekund. Ik zag van de week weer colbertjasjes hangen met omgeslagen mouwen, ik dacht dat dat wel nooit meer terug zou komen, maar dat bleek een illusie.
Jammer dat de jaren ’80 voorbij zijn, jammer dat ik geen twintig meer ben, jammer dat ik niet kan zingen en dansen, maar toch…. Het was zo leuk geweest.