Uitgeconsumeerd

Ik ben uitgeconsumeerd. Ruim een half jaar geleden kochten we een huis. Dat was al een vrij grote aankoop waar we ook een half jaar voor nodig hadden. Althans, voordat we de knoop doorhakten waren we een half jaar verder. Toen de koopovereenkomst nog niet droog was, begon Het Grote Aanschaffen. Al enige tijd waren wij aan het sparen voor een verhuizing en nu het huis gekocht was, moesten er beslissingen genomen worden. Die beslissingen hadden betrekking op de verschillende aankopen die voor het huis gedaan moesten worden. Er moesten grote zaken worden aangeschaft: nieuwe vloeren (beneden en boven en op de trap) een nieuwe keuken en een aannemer (niet echt een aanschaf, maar wel de inkoop van dienstverlening of arbeid waar goed over moest worden nagedacht). Er moesten kleinere zaken worden aangeschaft: een bank, een salontafel, een nieuw bed, nieuwe boekenkasten, een nieuwe tv. En er moesten hele kleine zaken worden aangeschaft: dekbedovertrekken, deurstoppers, prullenbakken, een kapstok, verlichting (en bijbehorende lampen: gloeilampen, ledlampen, peertjes of kaarsjes of bolletjes?) en eindeloos veel troep bij de Gamma, de Praxis en ga zo nog maar even door.

Ik heb ik denk in totaal wel 48 uur actief nagedacht over een keuken. Over de indeling, de kleur (wit, zwart, blauw of toch maar hout), de materialen (hout, hoogglans, houtstructuur, laminaat) en de apparatuur en verlichting. Ik heb twee hele zaterdagen doorgebracht in winkels om tot een beslissing over een vloer te komen. Ik hoorde mezelf op een gegeven moment een afweging maken tussen ‘de oude grijze eik’ en 'de zilvergrijze eik’. Een hele zaterdagochtend is besteed aan de aanschaf van plinten. Eén ochtend aan één stel gordijnen en drie rollen behang. Tussendoor bezochten we veel meubelwinkels om lampen aan te schaffen. Ook oriënteerden wij ons op een nieuwe bank. Of moesten we toch twee banken? Of werd het één bank en twee stoelen? Of hielden we de oude bank en kochten we daar een nieuwe bank bij? Of toch twee stoelen? De aanschaf van een nieuwe tv is een hoofdstuk apart waard, daar zal ik nog eens een hele column aan wijden.

Nu het zo’n zes weken geleden is dat we de sleutel van ons nieuwe huis hebben gekregen ben ik koopmoe. Ik ben uitgeconsumeerd. Ik kan geen winkel en geen kassa meer zien. We hebben zo veel beslissingen moeten nemen over hoofd- en bijzaken, over kleuren, materialen, indelingen, winkels waar de aankoop zou moeten worden gedaan, het budget voor een bepaalde aankoop en de prijs die we uiteindelijk voor die aankoop moesten betalen (twee totaal verschillende zaken heb ik gemerkt), dat ik geen beslissing meer kan nemen. Ik wil niet meer naar winkels. Ik kan de pincode van mijn bankpas niet meer intoetsen. De aankoop van de salontafel, we hebben al besloten welke het wordt, we moeten hem alleen nog halen, is voor mij een brug te ver. Of eigenlijk een bezoek aan de Ikea te ver. Ik kan niet meer. Ik ben zo gaar dat ik een weekendje in een hotel in een bos moet zitten om bij te komen. Een weekend vrij van woonbladen en woonboulevards. Maar ik was zelfs te gaar om het hotelaanbod te scannen. H heeft een beslissing moeten nemen. Ik weet niet waar we heen gaan, ik bestuur de auto en laat me daarna naar een restaurant leiden. Een restaurant met veel bier en daarna een hotel met een bad. En H mag afrekenen.