Dit is een treurig verhaal. Het begon zo veelbelovend. Ik had vandaag hard gewerkt en ging vrolijk naar huis. Eerst boodschappen doen. Het kattengrind was op dus moest ik eerst langs de dierenwinkel. Ik weet dat de zak kattengrind heel zwaar is, 20 kilo, maar ik weigerde te wachten tot mijn meneer dit kon halen. Als ik alleen was zou ik ook zakken kattengrind moeten versjouwen en kon ik ook niet wachten op een of andere meneer. Na het versjouwen van de enorme zak (volgende keer neem ik toch die kleinere van 10 kilo) naar de auto, vervolgde ik mijn weg door het treurige winkelcentrum van V. Om de sfeer te verbeteren trakteerde ik mezelf op een knalrode lipgloss.
Daarna door naar de AH, waar ik niet zoals gisteren een mevrouw uitkafferde omdat ze niet doorliep (mijn meneer wees me er later op dat ze waarschijnlijk ziek was en daarom niet doorliep). Ik was rustig en geduldig. En in een gezonde bui. Ik zou heerlijk gaan koken voor mijn meneer en mijzelf: tilapiafilet met broccoli en krieltjes.
Bij thuiskomst, in afwachting van mijn meneer, de tv aangezet, op zoek naar een leuk programma. Dit werd een mooie avond. Ik besloot niet meteen een chillpant en een trui aan te doen, zodat meneer ook nog even kon genieten van mijn zorgvuldig uitgekozen outfit. Samen lekker eten in mooie kleren, hét teken van een gezonde relatie!
Na een half uur belde ik mijn meneer met de vraag waar hij bleef. Zijn telefoon stond uit. Nog een keer proberen dus. Telefoon stond nog steeds uit. Hm, als je later bent kan je toch even een smsje sturen? Mijn bui werd minder, dus trok ik een fles wijn open. Vijf minuten later volgde een sigaret. Het was nu bijna zeven uur, op tv was niks leuks en ik had nog niks gehoord van mijn meneer. Nog een glas wijn en de lipgloss even uitproberen, die ik vervolgens in no time over het glas en weer een sigaret had uitgesmeerd.
Om zeven uur belt mijn meneer. Hij had me vanochtend al gezegd dat hij later zou zijn omdat hij een belangrijke presentatie had. Helaas stond er nu al een ranzige pizza in de oven, mijn geduld was, na een uur, op. M’n outfit vond ik ook niet zo leuk meer (die laarzen zijn eigenlijk een miskoop, ze zitten lekker, verdacht!) en ik begon aangeschoten te raken.
Dit zou ik dus zijn als ik geen relatie had: om zeven uur aangeschoten, peuken met lipgloss, en een afbakpizza eten!
Nu ik dit schrijf ben ik nog een glas wijn, een vieze pizza en een aflevering Friends verder en sta ik op het punt om in mijn pyjama op bed tv te gaan kijken. Dan hoor ik de buitendeur. Mijn meneer is thuis. Mooi, kan hij fijn 20 kilo kattengrind uit de auto tillen en zeggen dat ik er prachtig uitzie.
Mocht ik ooit weer alleen komen te staan, wil dan iemand eens in de zoveel tijd lege pizzadozen en wijnflessen komen opruimen en met me gaan winkelen? Ik kan het niet alleen…
zie-lug...
BeantwoordenVerwijderen