Whiskyfestival

Half november vindt in de Pieterskerk in Leiden het Internationale Whiskyfestival plaats. De organisatie houdt van spaties en noemt het het Internationale Whisky Festival. Maar dat terzijde. Voor mij een goede reden weer eens naar de kerk te gaan – met een paar glazen whisky achter de kiezen komt er waarschijnlijk meer zinnigs ter sprake dan op zondagmorgen uit de mond van menig gereformeerd dominee. Uitzonderingen daargelaten, mijn catechisatiedominee (die mij later ook met mijn andere helft in de echt verbonden heeft) was werkelijk briljant, hij had diepgang, nam geen blad voor de mond, hield van poëzie en literatuur en had nog humor ook. Diepzinnige bespiegelingen begon hij steevast met de vraag “Hebbiedattookwelles?, zijn versie van de vraag “Kent u die uitdrukking?” Hij hield vast ook van whisky. Helaas kan ik hem dat niet meer vragen.

Ik heb inmiddels een aantal medeliefhebbers gemaild met de vraag of ze meegaan. Want zeg nou zelf: je kan de hele dag heel moeilijk gaan staan kijken bij iedere slok, je wordt omgeven door pretentieuze deskundigen (“Hm ja, Aberlour, best aardig hoor, maar het ligt er heel erg aan van welk jaar”), en ondertussen sta je je eigenlijk op een verantwoorde manier klem te zuipen. Risico is wel dat je na een aantal glazen de onbedwingbare behoefte voelt commentaar te geven op de omgeving en mijzelf kennende moet dan de net iets te directe omgeving het ontgelden. Dit is me bij Leiden Culinair ook eens overkomen. Een wat dikkige man in pasteltinten, met een Dirk Scheringa-achtig hoofd stond naar mijn mening iets te belangrijk te brallen. Vervolgens dacht hij dat ik met hem flirtte en kwam bij mij en mijn vriendinnen aan tafel staan en begon mij van top tot teen te bestuderen. Het gesprek had een diepgang à la kom-je-hier-vaker? en ik heb iets gezegd als “Valt wel mee, hooguit één keer per jaar hè”. Een van de vriendinnen heeft daar nog foto’s van genomen, dus waarschijnlijk was zij ook enigszins aangeslagen.

Terugkijkend op mijn studententijd heb ik aan de whisky een paar juweeltjes van herinneringen overgehouden. Zo ging ik eens op een dinsdagavond met vriendin N. nog even één biertje drinken. Dat biertje werd een whisky. Vervolgens zei de barman dat die whisky op was maar dat hij nog wel een andere lekkere had staan. Wij die uitgeprobeerd, toen wilden we nog een andere proeven. In twee uur tijd hebben we een interessante cocktail aan whisky’s naar binnen gewerkt en daarna zijn we vrolijk naar huis gerold. Tot morgen! De volgende dag belden we elkaar. We waren beiden niet in staat naar college te gaan en voelden ons ziek. We waren slachtoffer geworden van een gemene barman die ons bedorven whisky had geschonken, het kon niet anders! Om een uur of vier konden we pas weer bewegen en zijn we samen naar de borrel van onze studievereniging gegaan, waar we met tegenzin een tosti hebben gegeten. In de maanden daarop hebben wij allebei verschillende aanmaningen van de penningmeester van de vereniging ontvangen: hij kreeg nog € 3,25 van ons voor de tosti!

Met Eef heb ik een soortgelijke ervaring achter de rug. Haar relatie was stukgelopen en ze wilde even gezellig wat drinken. Na een aantal glazen begon ze onbedaarlijk te janken en daar heb ik vast allemaal diepzinnige adviezen tegenaan gegooid. Op een gegeven moment schijn ik ineens naar buiten gelopen te zijn, Eef achterlatend met een idioot hoge rekening.

Nu ik dit schrijf schiet me een prachtig lied te binnen van Pater Moeskroen:

Whisky is de duivel

Hee diddeliedee
Wie komt er gezellig op de thee
Wie brengt er 'n flesje voor je mee
't Is Satan hoogst persoonlijk
En zeg dan maar eens nee

Whisky is de duivel, vermomt als een goeie fles
Hij fluistert in je oren: "Eén druppeltje mag best"
Je voelt de kater hangen, straks baal je als een stekker
Whisky is de duivel, maar wel lekker

Als je mee wilt op 14 november, laat maar even weten, ik kan me voorstellen dat dit verhaal je over de streep trekt. Lijkt me een unieke ervaring, in de kerk je overgeven aan de duivel.