Over een paar weken word ik 32. En dat ga je merken. Je ziet het niet alleen, je voelt het ook. In je botten en spieren. In je belevingswereld.
Waar zie je het dan aan? Op de begrafenis van de moeder van een vriendin van mij waren een heleboel vrienden van haar jongere broer aanwezig. Frisse jongens in pak die net studeerden, nog niet getekend door te lange werkdagen, te weinig slaap, te weinig vakantie en te veel alcohol. Ik dacht terug aan de dagen dat wij net studeerden en er ook nog zo fris uitzagen. Inmiddels is mijn hele vriendenkring getekend. De mannen zijn dikker, zien er moe uit, worden kaal of zijn dat al helemaal. De vrouwen hebben oudere hoofden, hebben rimpels gekregen en hebben allemaal een handtas. Niet één, maar meerdere. Toen ik studeerde had ik geen handtas. Ik had een grote tas voor studieboeken en als ik naar een café ging dan stopte ik drie tientjes in mijn broekzak. Tegenwoordig loop ik met een tas rond waar ik gemakkelijk drie dossiers en de ingrediënten van drie avondmaaltijden in kan stoppen. Tijdens de begrafenis met de frisse jongens kwam er zo’n frisse jongen naar mij toe om een zakdoekje aan me te vragen. Want ik als vrouw van 30 had natuurlijk zakdoekjes in mijn enorme handtas. Toen ik nog studeerde had ik nooit zakdoekjes bij me.
Hoe ik het merk aan mijn belevingswereld: Op de ochtend dat ik in de wachtkamer van het ziekenhuis zat, door de Libelle bladerde en dacht ‘goh eigenlijk is dit best een leuk blad’, wist ik dat ik oud werd. Een paar jaar geleden las ik het boek van Aaf ‘Het jaar dat ik dertig werd’. Daarin stond, in andere bewoordingen, uiteraard puntiger geformuleerd, dat als je tegen de dertig loopt je je druk gaat maken over de vraag of je handdoeken qua kleurstelling bij elkaar passen. Een paar weken daarvoor had ik net al onze oude handdoeken bij het vuilnis gezet en resoluut een hele nieuwe collectie gekocht in verschillende blauwtinten. Ik heb vrienden die lid zijn van de consumentenbond. Ik heb gesprekken gevoerd met mensen over de opbouw van mijn hypotheek.
Hoe ik het merk aan mijn lichaam: Hier zijn eigenlijk nog de meeste tekenen van verval te ontdekken. Ik heb eens een avondje plinten gezaagd met mijn zus en kon me daarna een dag niet meer bewegen van de spierpijn. Een dagje een vloer uit een woonkamer breken en ik kan mijn armen niet meer optillen. Een avondje wijn drinken na een week werken en ik ben een hele zaterdag niets meer waard. Ik heb een kater alsof ik drie katten bier en een hele familiemaaltijd chinees heb weggewerkt. Ik weet nog dat ik dit voorjaar discreet een bruiloft moest verlaten omdat ik na een bier of acht niet meer op mijn benen kon staan. En ik merk het nog het meeste aan de lijn. Vroeger at je elke dag ongezond en dronk je bier en als je dan drie dagen oplette viel je af. Tegenwoordig eet je elke dag gezond en drink je in het weekend bier en eet een flinke vier-gangenmaaltijd en je komt weer drie kilo aan.
Nee, het frisse is er wel van af. Wacht maar tot we kinderen krijgen en er ’s nachts vier keer uit moeten voordat we aan onze 40-urige werkweek gaan beginnen. Ik sta niet in voor de gevolgen voor zowel mijn uiterlijk als mijn belevingswereld. Waarschijnlijk lees ik nooit meer een goed boek en op een dag koop ik een korte broek met een shirtje in limegroen. Van de M&S. En dan zeg ik tegen iemand ‘dat ze daar best leuke kleren hebben.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten