Zo'n dag is het

Het is vandaag een inspiratieloze dag voor een column. Dus lees deze maar even niet. Je zult er niet vrolijk van worden.
Om te beginnen is het veel te mooi weer. De narcissen schreeuwen met hun schaamteloze gele bloemen dat je op een dag als deze niet kunt binnen zitten. Ik zou het liefste de hele dag op een bankje in de zon zitten, kijkend naar de narcissen. En dan tussen de middag een heel lekker broodje eten met mozzarella en tomaat en pesto en een lekker bekertje jus d’orange.
Maar ik moet werken. En niet zo’n beetje ook. Mijn bureau ligt vol met klussen en klusjes en afspraken en ‘dingetjes die ik nog moet bekijken’ of ‘dingetjes die ik anderen beloofd heb’.
En dat is dan alleen nog maar werk. Ik heb iemand een artikel beloofd voor a.s. vrijdag en ik heb nog geen letter op papier. Ik kwam er vorige week achter dat ik over dit onderwerp eigenlijk niets kan zeggen dat niet al gezegd is. En nu heb ik een writers bloc. Althans, dat praat ik mezelf aan. Ik heb het hele weekend ‘Girls of the playboy mansion’ gekeken in de hoop op inspiratie maar het kwam niet. Het enige wat ik daarna wilde was naar Rome (want daar waren ze toevallig).
En dan zijn er nog allerlei dingen die me afleiden van de Dingen Die Echt Moeten Gebeuren. Vanochtend zag ik dat de badkamer heel dringend moet worden geschrobd. En dat de verduisterende rolgordijntjes nu echt moeten worden opgehangen. Maar ik heb geen idee wanneer ik dat ga regelen. En het heeft ook niet echt prioriteit want eerst moet dat artikel af. Maar ik ben zo moe en ik weet niks.
Eigenlijk is het enige dat vandaag echt gelukt is mijn haar. Maar mijn hoofd heeft een slechte dag en dus valt het haar niet op. Vanochtend stond ik in mijn kast en zag dat ik niks heb om aan te trekken. Mijn voeten doen zeer, ik ben mijn zonnebril kwijt, ik wil naar huis. Zo’n dag is het.