Wat een beest

Graag zing ik nog eens een lofzang voor mijn kat, omdat ik mijn Coco een geweldig beestje vind. Uiteraard is dit geen objectief stukje. Zoals ik eerder heb verteld ben ik al compleet vertederd door het beest als ze alleen maar ligt te slapen. Maar Coco heeft ook hele rare eigenschappen, hoor. En die vind ik óók leuk!

Zo houdt mijn kattenkind ervan om haren te wassen. Gelukkig niet de haren van mijn gasten, maar wél van de mensen die Coco het meest vertrouwt: mijn wederhelft en ik. Het gebeurt regelmatig dat ik lekker zit te chillen op de bank en dat ik een spontane hoofdmassage krijg. Nu vind ik het sowieso heerlijk als er gefriemeld wordt aan mijn hoofd en haar, dus ook Coco mag zich af en toe uitleven. Helaas is het eindresultaat een hoofd vol kleddernatte slierten waar geen vorm meer in te ontdekken is.

De spaarzame momenten dat mijn kat het nodig acht om aan lichaamsbeweging te doen, vinden regelmatig plaats als de printer in werking treedt. Gek genoeg wordt Coco gillend gek van de stofzuiger (ok, begrijpelijk) en de strijkplank (dat snap ik dan weer niet), maar als de printer aanslaat weet ze niet hoe snel ze daar in de buurt moet komen. Ze kruipt dan zo dichtbij mogelijk (maar ook weer niet té dichtbij, dat vindt ze spannend) en bestudeert hoe de printer de A4’tjes uitspuugt. Fascinerend.

Daarnaast vindt mijn kat het leuk om te ‘sletten’. Dit behoeft wellicht enige uitleg. Zoals je begrijpt besteedt Coco haar meeste energie aan slapen. Zo’n 2/3 van de dag begeeft het luxebeest zich in dromenland. Op haar buik liggen vindt ze maar saai, denk ik, want meestal ligt mijn poes op haar rug, met haar poten wijd open. Klaar om eens flink van kattenbil te gaan, hence het woord ‘sletten’. Nou is Coco een ‘jeweetwel’-poes, dus kitty coïtus zal niet snel plaatsvinden in huize Han. Gelukkig maar.