Wesley en de buik-Yolanthe

De wereld staat in brand. Er is weer hongersnood in Afrika, de banken vallen om, Griekenland valt om, Spanje, Portugal en Italië volgen, onze pensioenen verdampen, ons spaargeld is straks niets meer waard, de werkeloosheid stijgt en iedereen radicaliseert. En toch wil ik het even met jullie hebben over de nieuwe tatoeage van Wesley Sneijder. Want dat is ook belangrijk.

Wesley heeft een tatoeage op zijn buik laten zetten. Dit bleek tijdens een vakantie in Cannes (of Nice of iets anders duurs en zonnigs waar je in een zwembroek een zee uit kan hobbelen). Volgens kenners stelt de tatoeage het hoofd van Yolanthe voor. Maar ik hoorde mensen ook roepen dat het Cher was.

Waarschijnlijk heeft hij de tatoeage laten zetten voor het geval hij bij een line-up niet meer weet met wie hij ook alweer getrouwd was. Of om te voorkomen dat hij een wildvreemde vrouw gaat betasten: eerst even de buik checken op het portretje. Makkelijk dat je hem altijd bij je hebt, je kunt m niet kwijtraken of vergeten. En als Wesley tachtig is kan hij hem/haar ook nog zonder leesbril bekijken want hij is lekker groot. Al verwacht ik wel dat Yolanthe dan ook wat veranderd is. Of zal ze de boel tot in lengte van dagen blijven straktrekken om te voorkomen dat Wes er later nog eentje bij moet laten tatoeëren: Yolanthe met rimpels, een bril en grijs haar.

Het kan natuurlijk ook zijn dat de tatoeage een soort brandmerk is. Uit het hoofd op zijn buik blijkt dat Wesley het bezit is van Yolanthe. Als een koe in een kudde heeft een kenmerk. En niet alleen voor Wes is het brandmerk handig “oh ja, ik hoorde bij haar.” Voor Yolanthe is het natuurlijk even nuttig om haar eigendom op het strand te kunnen herkennen. Om de derden niet te vergeten die er hun voordeel mee kunnen doen: op bovenstukloze-feestjes weten ze dat deze jongen bij iemand hoort, maar ook minnaressen weten dat ze eigenlijk aan de man van een ander zitten. Tenzij Wes natuurlijk een t-shirt aan houdt.

Zou hij nu ook bij zijn eerstvolgende doelpunt zijn shirt omhoog doen en naar de buik-Yolanthe wijzen? Ten teken dat hij het doelpunt maakt dankzij haar of dat hij het doelpunt aan haar opdraagt? En krijgt hij daar dan een boete voor? Ik kijk nu al uit naar het commentaar van Johan Derksen.

Nu alleen hopen dat ze niet gaan scheiden. Of dat de nieuwe vrouw van Wesley erg op Yolanthe lijkt. Maar gelukkig heeft hij ook geld zat voor een laserbehandeling. Tenzij Yolanthe hem bij een scheiding natuurlijk helemaal kaal plukt. Dan zit hij op een huurflatje met geen t-shirt om aan te trekken de hele tijd naar zijn ex te kijken. Ook fijn.

Golden oldies

In het kader van de vreetweek verwijzen we vandaag naar wat oudere columns over eten, eten is namelijk tijdloos. We schreven eerder over eten op vakantie, pretentieus koken, koken op tv, wild en nog een keer over wild, over Sylvia Witteman, over een kookworkshop met Janneke Vreugdenhil, over kookboeken en nog veel meer..

Verder schreven Caar en Eef eens en open brief aan Els Rozenbroek over o.a. koken tijdens de kerstdagen. De brief werd geschreven naar aanleiding van een stuk van onze Els in de Libelle (Eef schreef er hier over). De open brief aan Els is nog steeds één van onze meest gegoogelde stukken, dus lees het hier.

Rockgodendrank

Dat drank en rock 'n roll goed samengaan is geen geheim. Dat de muziekindustrie te lijden heeft onder het illegaal downloaden van nummers is ook geen geheim. Tijd dus voor een nieuwe impuls aan de verkoopbaarheid van de heren en dames rockgoden. Sex sells, maar dat is vaak dan weer illegaal. Daarom is er beroemdemensen-drank.

Hieronder de meest opvallende, en we doen meteen een paar suggesties om andere artiesten ook een alcoholische impuls te geven (niet Bonnie st. Claire).

1. Marilyn Manson - Mansinthe
Werd je nog niet psychotisch van de verborgen boodschappen in de muziek van Marilyn, dan word je wel van een slokje van deze groene smurrie. Let op: heeft een alcoholpercentrage van 66,6% en mag niet in daglicht bewaard worden. Net als meneer Manson zelf.

2. Pharell Williams - Qream
Roze en met veel wodka. Dat is wat ladies' man Pharell Williams voor ogen heeft voor de moderne vrouw. Immer, vrouwen zijn de helft van de hele populatie en daarom moeten we hun kracht eren; met een drankje dat naar aardbeien of perziken smaakt. De disclaimer is overigens duidelijk: lapdance not included.

3. Elbow - Build a Rocket Boys Beer
De postpenopauzemannen van Elbow maken zich schuldig aan een van de 7 hoofdzonden en wilden meer album verkopen. Daarom zijn ze van plan om later dit jaar in Man(nopunintended)chester een nieuw bier te lanceren. Elbow Beer lijkt vooral ook bedoeld te zijn om hun eigen verdriet snel te kunnen verdrinken. Dan maar ten onder met goede marketing.

Maar welke artiesten zouden nu wel van een eigen drankje kunnen profiteren? Gewoon omdat hun muzikale loopbaan een beetje in het slop is geraakt. Of omdat ze vroeger eigenlijk sommelier wilde worden. Denk bijvoorbeeld eens aan:

1. Céline Dion - iets met een vreselijke naam in het Frans zoals Secret Horrible.
Aangezien Céline nog liters onverkocht parfum in de schuur heeft staan maar tegelijkertijd ook erg van de cradle to cradle is, lijkt het een fantastisch plan om alle parfum in drankflesjes te stoppen en het als nieuwe troep te verkopen. We voorzien een impuls voor de economie die het volk zal beschermen tegen belastverhogingen.

2. Gwyneth Paltrow - Organic Pomegranate Mead
Honingwijn, in de kleur van Gwyneths haar maar met de antioxidantische werking van granaatappelpitjes. Gwyn kan zingen en acteren en sinds haar optreden in Glee is haar ster weer rijzende. Daarom past bij haar een zoet drankje om zingende tieners te verleiden toch eens fruit te consumeren.

3. Harry Potter - Potion no. 5
Dat de films en boeken nu klaar en afgelopen zijn betekent niet dat dit ook het geval hoeft te zijn voor geld verdienen. Een drankje lanceren dat je zelf thuis kan maken met bepaalde geheime ingredienten die alleen in de HP webshop te koop zijn moet een gat in de markt zijn. Voor iedereen die behoefte heeft om het post-Harry zwarte gat op te vullen. Inclusief hagedissenbloed.

Vreten, een kerncompetentie.

Deze week gaat het over eten hier op Gemodder. Dat komt goed uit, want eten is één van mijn kerncompetenties.

Ik kan enorm goed en veel eten. Als gevolg van deze competentie was ik een aantal jaar geleden dan ook flink dikker. Dat kwam niet alleen door eten, maar ook door het drinken, een andere kerncompetentie van mij. Een vriend van mij zei ooit dat ik nooit iets met mate kon doen, als ik ging fietsen moest ik meteen wedstrijden fietsen, als ik ging hardlopen dan meteen een triatlon, als ik uit ging dan ook meteen tot de volgende ochtend en een boek schrijven moest meteen een proefschrift worden. Met de jaren is echter ook de gematigdheid gekomen, gelukkig wel.

Maar met eten kan ik nog steeds los gaan. Als we koken, dan koken we goed. Als we er echt werk van maken dan toveren we vijf gangen op tafel en zitten de hele avond te eten. En dan bedoel ik geen Frans opgemaakte bordjes met een blaadje sla, een doperwt en één lullig tortellinietje, nee dan bedoel ik Bourgondisch. Dan is na vier gangen het toetje een driedubbele chocoladetaart met slagroom. En daarna komt de koffie met de chocola en de likeur.
Als we er geen werk van maken dan doen we dat trouwens ook goed. Dan eten we patat met een heleboel ander spul van de snackbar of met spareribs, bier erbij. Als toetje Ben & Jerry’s ijs. En dat allemaal op de bank in een joggingbroek met een goede actiefilm.

De momenten waarop mijn (of eigenlijk onze) kerncompetentie het beste uit de verf kwam was op de vakanties in de VS. Als we terugkijken op vakanties gaat het ook meestal over het eten wat we er aten. Het is dan niet: “Weet je nog in Boston, de freedom trail, dat was leuk”, maar: “Weet je nog in Boston, dat ene restaurantje waar we zo heerlijk gegeten hebben?”.
Vreten is in de VS tot een kunst verheven en met name het ontbijt weten zij een ongekende allure mee te geven. Aan een steak waagden wij ons niet bij zo’n ontbijt (hoewel de truckers in de Ihop daar geen enkel probleem mee leken te hebben), maar vréten konden we er echt wel.

Vreterij

De week begon met boodschappen en winkelen voor mensen uit een 'ander segment'. We maken een kleine brug naar boodschappen en voedsel voor mensen uit een 'ander segment'. daarom zijn we op zoek naar verhalen over het kopen van eten en uit eten gaan. Zweer je bij de traiteur? Maak je alles zelf? Droom je soms dat je Janneke Vreugdenhil bent? Heb je een post van Michel Roux boven je bed? Vertel het in de comments en vanaf morgen praten we over eten, voedsel en vreterij.

I heart... De Bijenkorf

Kleding, schoenen, cd's, boeken, ik kan er geen genoeg van krijgen. Ik ben heel oppervlakkig, zo merkte mijn studiebegeleider jaren geleden terecht op. Kopen is fijn. Zeker als je net heel veel bent afgevallen en niks je meer past. Dan móet je kopen. Kopen en hebben. En krijgen natuurlijk ook. Krijgen, kopen en hebben, de heilige drie-eenheid van Material Girls. Alleen, om te kopen en te hebben moet je ook winkelen. En dat is iets waar ik een immense hekel aan heb.

Nu werk ik full-time, waardoor ik voor het hebben en kopen ben aangewezen op de donderdagavond en het weekend. Spitsuur in de stad. Slenterende mensen. Slenterende mensen die aan ijsjes likken en voor je voeten in slaap vallen en tegen je aan botsen. Daar hou ik niet van, grote groepen mensen. Grote groepen mensen bewegen zich zo log. En juist als ik wil winkelen zijn die grote groepen mensen er in al hun logheid. Daar word ik dan gestresst van. Ik wil mensen wegduwen en roepen "aan de kant, ik moet erdoor!" of "doorlopen! hup hup, doorlopen!" of "weg bij dat rek, ik wil daar nu kijken, afblijven en weg uit de winkel en doe die discomuziek uit!"

Gelukkig doe ik dat nooit. Gelukkig is er licht aan het eind van de tunnel. Gelukkig is er... De Bijenkorf! De Bijenkorf is een oase van rust in een hectische winkelstraat. Niet dat er geen klanten zijn in De Bijenkorf, want dat zou niet goed zijn en dan zou De Bijenkorf binnenkort worden opgedoekt, maar het is er gewoon wat rustiger. Dat komt doordat De Bijenkorf zich richt op (sommige mensen zullen nu kokhalzend afhaken, het zij zo) een 'ander segment'.

Een 'ander segment' betekent dat er een iets rustiger soort mensen loopt, dat meer aandacht heeft voor de persoonlijke ruimte en geen behoefte heeft aan stampende muziek. Het zijn: tuttige mensen. En ik denk dat ik daar ook onder val, want ik voel me er heel prettig bij. Verwar de tuttige mensen overigens niet met arrogante mensen, die lopen bij Maison de Bonneterie. Tuttige mensen die behoefte hebben aan rustig lopen tussen kwalitatief hoogwaardige producten (dit is tevens een open sollicitatie voor de communicatieafdeling van De Bijenkorf).

Bij De Bijenkorf verkopen ze alles onder één dak: kleding, schoenen, cd's, Nespresso, boeken, servies, kookgerei, designmeubels, lingerie, speelgoed, beddegoed, kantoorartikelen, cosmetica. Als je eenmaal de deur van De Bijenkorf bereikt hebt door de jungle van de winkelstraat, hoef je voorlopig ook niet meer naar buiten. Ik loop er soms uren rond en soms wil ik ook niet meer weg.

Waarom wil ik niet meer weg? Omdat ze die kwaliteitsproducten ook nog eens gigantisch afprijzen. Niet alleen tijdens de Dolle Dwaze Dagen (de enige periode dat ik juist niet naar De Bijenkorf wil), maar ook door het jaar heen en vooral tijdens de uitverkoop. Hoe vaak ik daar niet voor vijftig euro twee broeken, twee shirts en een bh heb gekocht, heerlijk. Het voldane gevoel als je thuis je nieuwe spullen op tafel uit de tas schudt, onbetaalbaar. Daarom houd ik van De Bijenkorf. Maar niet verder vertellen, dan is het straks gedaan met de rust.

Fietsen - muziek

Bij de Tour, en bij wielrennen en fietsen in het algemeen, hoort muziek. Dat geldt niet alleen als je in een donkere ruimte samen met twintig anderen jezelf aan het afbeulen bent op een fiets die niet vooruit gaat. Denk maar eens aan al die ochtenden dat je op de fiets voor het stoplicht staat te wachten met de dopjes van je mp3-speler in je oren. Nu ben ik blij dat ik tijdens de Touretappes niet urenlang naar de muzikale voorkeur van Mart hoef te luisteren (als een soort etappemuzak), maar er zijn genoeg prachtige liederen over fietsen in de breedste zin van het woord. Hieronder de beste vijf voor deze vrijdag, de dag van de Alpe d'Huez. Queen slaan we over trouwens (en Katie Melua helemaal!), die kennen we nou wel.


5. Ballboy - Olympic Cyclist




4. Yves Montand - La Bicyclette




3. Stereophonics - Pedalpusher




2. Pink Floyd - Bike




1. Kraftwerk - Tour de France

Over hoe wielrennen uit het leven verdween

Hij groeide op in een stad aan de westkust, in een regio waar weinig te doen is behalve voor diegenen die hopen snel veel geld te kunnen verdienen. De jongen, geboren in 1961, had een duidelijk doel voor ogen. Hij wilde in 1978 wereldkampioen op de weg worden en voor zijn 25e de Tour de France winnen. Dat lukte: in het jaar dat hij 25 werd stond hij na de laatste rit in het geel op een verhoging in Parijs. Wielerfans van over de hele wereld zaten aan radio en tv gekluisterd.

In de jaren '80 was het 's zomers vaak heel erg warm. Een fan van de Tourwinnaar reed dat decennium bijna dagelijks op zijn racefiets 25km naar werk en na de dienst de 25 km weer naar huis. Door de zak van Beveland. Niet zover van Heinkenszand, de geboorteplaats van Jan Raas. De fan had zelf Parijs-Roubaix en Luik-Bastenaken-Luik in de benen. Hij was er trots op maar schepte er nooit over op. Als hij niet op de racefiets zat, dan reed hij wel met zijn oudste dochter in het zitje voorop op zijn stadsfiets over Walcheren en overhoorde haar over de gewassen die ze op het land tegenkwamen. Ja, dat zijn de suikerbieten!

Het werk van de wielerfan bestond uit onregelmatige diensten en zo kwam het voor dat hij op een zomermiddag, zo'n dag waarop de kraaien van het dak kwamen, binnen televisie aan het kijken was. Naar de Tour de France. Zijn dochter begreep er maar niks van. Wat was er nou leuk aan om met mooi weer binnen televisie kijken? Zij ging liever naar het strand en dacht aan de bruine kuiten van haar vader en zijn spierwitte bovenbenen.

Op een mistige dag reed de wieleramateur van werk naar huis en zag daarbij een stilstaande auto over het hoofd. Hij lag in de kreukels en de fiets ook. Gebroken sleutelbeen en geknakt frame. Het weerhield hem er niet van te blijven fietsen, met nieuw materiaal en met frisse moed. De zomers en de mooie Tourmomenten gingen voorbij. Totdat opeens daar die afspraak met de dokter in de agenda stond. Chronische ontstekingen in de gewrichten. Het wielrennen was voorbij en de wielerman zou voortaan met het personeelsbusje naar zijn werk reizen. Er was verdriet maar er werd niet over gesproken in het gezin.

Nu hangt zijn fiets, uit elkaar en met een reservewiel, op de zolder van de oudste dochter van de wielerfan. Ze kan het niet opbrengen hem op te knappen en kan het ook niet over haar hart verkrijgen om hem weg te doen. Terwijl ze in 2011 de kopgroep door de Alpen ziet rijden, gaat de telefoon over. Het is haar vader. En voordat ze opneemt denkt ze terug aan de jaren '80 en aan de bewondering van haar vader voor Greg LeMond.

The One Ring

Amerikanen zijn vreemde wezens. Ze kijken anders naar de wereld en ook naar zichzelf. Eerder schreef ik al aan lofzang op hun chauvinisme en trots. Het liefst stickeren Amerikanen hun hele auto vol met waar zij voor staan. Hun geloofsovertuiging, politieke voorkeur, de vlag, support our troops, favoriete basketballploeg, alma mater.

Over die alma mater wil ik het even hebben. Want in Nederland halen maar weinig mensen het in hun hoofd om Universiteit Amsterdam, Class of ’96 op hun auto te zetten. Je ziet wel eens iemand met een elandsticker omdat die in Noorwegen is geweest, of een Calvin (van Hobbes) die over een flitspaal piest, of een sticker van een camping in Frankrijk, maar nooit Minerva Alumni of Sociëteit De Witte – Notarissentafel. Jammer eigenlijk. Waarom zou dat zijn? Schamen Nederlanders zich? Of vinden ze het burgerlijk als je laat zien waar je bij hoort omdat daaruit blijkt dat je zoiets bijzonder vindt en je het dus niet gewend bent en dat is burgerlijk? Vreselijk woord eigenlijk, burgerlijk. Burgerlijk is het meest burgerlijke woord ooit. Maar dat terzijde.

Op de foto bij H’s column over presidentskandidaat Rick Perry is hij te zien met een paar cowboylaarzen met de vlag in de vorm van Texas. Op zich al erg chauvinistisch, maar dat is niet wat mijn aandacht trok. Nee, mijn oog werd gezogen naar de hand van Rick Perry waaraan een groot stuk edelmetaal prijkte, in de vorm van een immense ring. Tijdens mijn tripjes naar Amerika had ik al vaker zulke ringen gezien, vaak in grillige vormen en met een gegraveerde tekst. Intrigerend. Het waren meestal oudere mannen die hiermee liepen, mannen van het type overhemd met korte mouw en zilveren nekspeld aan de boord. Betrof het hier een soort zegelring zoals wij die hier in Nederland kennen, met een familiewapen?

Na googelen met de zoektermen ‘American men big ring’ en het bezoek van een aantal interessante websites (http://www.bigamericanman.com/about/) kwam ik op de website van een vrouw die een column had geschreven over haar ring, die abusievelijk werd aangezien voor een verlovingsring. Het was een damesversie van de ring van Rick Perry en het betrof een ‘Class Ring’: een ring die je krijgt of koopt bij je afstuderen en vervolgens, blijkbaar, de rest van je leven draagt.

Nu ben ik dol op sieraden en ik heb ook een ring die ik van plan ben mijn hele leven te dragen. Toch kan ik me niet indenken dat ik met een ring zou lopen van het jaar van mijn afstuderen. Universiteit Leiden – Class of 2005, en dat dan op een knots van een ring. Bij de eerste kennismaking kunnen mensen meteen aan je hand zien dat je gestudeerd hebt, en waar. Nog voor dat ze weten hoe je heet. Sterker nog, volslagen vreemden kunnen zien dat je een universitaire opleiding hebt genoten. Vraag je in Nederland niet eens ‘Wat heb je gestudeerd?’ noch zeg je ‘Ik heb rechten gestudeerd’, in Amerika schreeuwen sommige mensen het van de daken ‘Ik heb een universitaire studie afgerond!’ En dat gaat mij toch wat te ver.

In de film ‘The Blind Side’ verbaasde ik me ook al over de ongekende liefde voor ‘Ole Miss’, de universiteit van Mississippi. De hele tijd gaat het erover, de familie loopt in truien van hun alma mater en drinken uit bekers met het universiteitswapen. Eerlijk gezegd ben ik blij dat we hier in Nederland wat terughoudender in zijn. Chauvinisme is prima, maar voor dit soort hysterie is een woord en dat woord is: snob.

Vieze Vogels - Erik Dijkstra

Sinds de Tour is begonnen kijk ik elke avond Tour du Jour. Ik vind dat leuk. Ik houd van wielrennen en ik houd van Tour du Jour. Ik weet alleen niet of ik van alle onderdelen van Tour du Jour houd. Ik vind Erik Dijkstra namelijk een nogal vieze vogel. En Erik Dijkstra komt nogal eens langs in Tour du Jour.

Erik Dijkstra volgt voor Tour du Jour de Tour de France. Samen met een andere verslaggever (een jongen zo degelijk, netjes en gewassen dat ik hem nauwelijks voor de geest kan halen) maakt hij items over de rit van die dag, van de dag ervoor en van de renners. Over het algemeen zijn die items zeer vermakelijk en soms zijn ze echt hilarisch. Erik stelt leuke vragen, heeft verrassende invalshoeken en weet het allemaal leuk te brengen.

Eén dingetje is echter nogal jammer aan Erik Dijkstra, en dat is zijn vieze voorkomen. Van mij mag je best lelijk zijn en op tv komen, maar vies en op tv, liever niet. En Erik Dijkstra ziet er echt vies uit. Zet er een heel peloton wielrenners naast dat net zes uur lang met veertig graden vijf cols is opgezwoegd en dat hele peloton ziet er frisser uit dan Erik Dijkstra.

Allereerst dat haar. Dat haar is van een smerigheid die onbeschrijfelijk is. Hij smeert er volgens mij elke dag hetzelfde spul in als George Clooney in ‘O Brother where art thou’. Het is vet en het is vies.

Het ongeschoren gezicht van Erik is nog tot daar aan toe. Veel mannen denken dat een halve baard aantrekkelijk is, zie Chris Zegers, en daar moeten wij vrouwen dan maar mee leren leven. So be it, gun die mannen ook een pleziertje. Die baard mag blijven.

Maar dan de kleding van Erik. Het liefst loopt hij met een heel eng strak bloesje dat open staat tot zijn navel. Vorige week was hij bij de plek waar Johnny Hoogerland ten val kwam en knipte daar het prikkeldraad uit het hek. Gekleed in een te korte spijkerbroek met een flubberig wit overhemdje (waarschijnlijk al een jaar of tien in het bezit van Erik) dat veel te ver open hing. Heel korte broekjes kunnen sowieso niet. Alleen als je in ’88 Marco van Basten heette en tijdens een EK-finale in een kort broekje liep, kwam je er mee weg.

Erik Dijkstra komt er in ieder geval niet mee weg. Gecombineerd met dat haar en dat rare doorzichtige brilmontuur zag het eruit alsof hij zo uit bed was komen rollen en de twee kledingstukken die hij als eerste van een vochtige Franse badkamervloer had weten te plukken, had aangetrokken. Ik róók Erik Dijkstra door de tv heen. Ik zag de schimmelige badkamer, het doorgezakte Franse bedje, de bevlekte vloerbedekking met groene psychedelische figuren.

Lieve Erik, je maakt leuke items, maar mag ik je alsjeblieft een keertje meenemen naar een kledingwinkel? Je bent van jezelf al origineel genoeg en hebt je kleding niet nodig om dat te laten zien, koop een leuk en passend overhemd en een mooie korte broek, dan mag je je haar en je bril houden en je baard!

Twitterende wielrenners

Ik ben misschien een wat a-typische vrouw. Ik hou van hoge hakken, van nagellak en koken, maar ik hou ook van voetbal en wielrennen. Ik hou van autorijden, maar kan niet goed inparkeren. Ik kan wel heel goed schelden. Ik hou van actiefilms. Ik kijk naar RTL 7, de mannenzender. En ik hou van bier. De dames van Oh Oh Cherso vinden bierdrinkende vrouwen ordinair. Knap vind ik dat, dat zij nog iets ordinair kunnen vinden.

Nu de Tour de France bezig is ga ik soms eerder weg van mijn werk om een etappe te kunnen bekijken. Het liefst met een biertje. Of een wijntje. Soms is het dan bij ons thuis de omgekeerde wereld: ik lig op de bank met bier en de afstandsbediening en meneer staat in de keuken. Ik roep af en toe iets naar het scherm of ik leg uit waarom een renner iets doet op dat moment, en meneer knikt dan begrijpend.

Vorige week zaten we samen de beklimming van de Tourmalet te bekijken. Ik zag Jens Voigt op kop rijden en vertelde aan meneer dat Jens sinds kort op twitter zat (@thejensie). De broertjes Schleck hadden Jens namelijk op de rustdag aan een twitteraccount geholpen. Andy Schleck (@andy_schleck) twitterde dat Jensie op twitter zat en binnen tien minuten had Jens meer dan 3000 volgers. En twitterde daarover.

Dat is erg leuk aan de Tour dit jaar, de twitterende renners. Nog nooit kwam ik zo dicht bij de renners en de Tour. Ok, ik bezocht wel eens een touretappe (we stonden in een afdaling omdat mijn pa niet drie dagen van tevoren wilde kamperen op de berghelling, beetje jammer), de Ronde van Vlaanderen en het profcriterium van Wateringen. Ik zat eens op de baan van Alkmaar in het wiel bij Matthé Pronk, maar zo dicht bij echter wielrenners als met twitter kwam ik nooit.

Na afloop van een etappe slaan alle wielrenners, moe en in de file met de bus, aan het twitteren. Ze vertellen hoe het ging, maken foto’s van het avondeten of van hun ploegmaats. Het is als liefhebber echt leuk om te volgen. Rob Ruigh was eerst boos (iets met bidons) en nodigde een paar dagen later via twitter fans uit mee te rijden met zijn trainingsrondje, Andy Schleck liep in een vuilniszak (bleek uit een foto van Cancellara), Jens Voigt was verbaasd over het grote aantal reacties, Mark Cavendish is opvallend openhartig als hij wint of verliest en Laurens ten Dam twitterde zelfs na zijn val (nadat hij over de finish kwam uiteraard).
Even volgde ik ook de vriendin van Cadel Evans. Ik twijfelde al even, want het ging me iets te ver om ook de rennersvrouwen te gaan volgen, maar toen zij tijdens de afdaling van de Tourmalet dertig tweets per minuut stuurde ben ik afgehaakt.

Maar wederom blijkt twitter een wereld van vermaak.


Voor de wielren- en twitterliefhebbers hier een (selectief) lijstje:
@laurenstendam
@lieuwewestra
@thejensie
@johanbruyneel
@Vacansoleildcm
@rabowielrennen (scheppen af en toe lekker over zichzelf op)
De fansite van Johnny Hoogerland @hoogerland
Johnny zelf @zeeuwseleeuw
@mark_renshaw
@tvangarderen88
Robert Gesink @RGUpdate
@Lars_boom
@Robruijgh
@andykloedi
@F_cancellara
@albertocontador
@andy_schleck
@ghincapie
@Cadelofficial
@markcavendish
@llsanchez

(momenteel) geen renners, wel leuk:
@gertjacobs64
@dnelissen

Ik schreef hier overigens al een paar keer eerder over twitter. Hier en hier. Zou ik nu een social media expert zijn? Een zelfbenoemde in in ieder geval wel.

Mail - Schreeuwende schoenen

Het zal de lezers van gemodder niet verbazen dat de schrijvers van gemodder enorm intelligente gesprekken per e-mail voeren. Hiervan, in het kader van de themaweek, een illustratie.

Caar: Ik heb dat rode jurkje aan, met lakschoentjes met bandjes over de voet. À la Dorothy, uit de Wizz.

Eef: hahaha klinkt goed! Ik heb torenhoge blauw-suede pumps aan.. Lopen heerlijk.

Caar: Ik moest ze kopen. Ik heb ze ook in geel leer. En die zitten heerlijk. En ze waren 30 euro. Ze schreeuwden “koop ons!!”

Eef: Ja dat heb je soms. Schreeuwende schoenen. Bij Dungelmann stond ook een paar naar me te krijsen.

Caar: Ja, bij Dungelmann zag ik 2 paar schreeuwende schoenen. Roze en blauw suède, enorme palen. Maar toen had ik reeds een piep in mijn oor van de lakschoentjes, dus gelukkig hoorde ik dat niet goed.

Ik heb de hele tijd de neiging om mijn hielen tegen elkaar te klikken, net als Judy Garland. Eigenlijk moet ik nu ook 2 vlechtjes. Net als Judy Garland. En dan zingen en dansen. Om vervolgens een afgrijselijk kind te baren dat ik Liza Minelli noem.

Schoenen - muziek

Dat schoenen de bron zijn voor tonnen aan inspiratie bewees Gemodder afgelopen week. Maar, schoenen kennen ook een eeuwenoude muzikale traditie. Wij kozen de top 5 voor je, speciaal voor de vrijdag zodat je dat laatste dag van de week in ieder geval met een glimlach doorkomt. En denk dan niet aan inkoppers als These Boots are Made for Walking en Blue Suede Shoes. Maar net wat anders dan anders, voor een extra brede leest en een extra brede schoenenhorizon.

5. Rum DMC - My Adidas




4. Arctic Monkeys - Dancing Shoes




3. Outkast - Flip Flop Rock




2. Amy Winehouse - Fuck me pumps




1. Adam and the Ants - Puss n Boots

Seven Dwarfs – Rick Perry

Dit is een gastcolumn van gastcolumnist H
Officieel gemeld: niemand.
Officieel afgemeld: niemand

Nieuwe buzz: Fundraising. De Democraten hebben al 86 miljoen dollar binnengeharkt, de president zelf ruim 47 miljoen en de DNC – de partijkas – ruim 38 miljoen. Dat geeft de Democraten een grote voorsprong op de Republikeinen. Die haalden 35 miljoen dollar op, maar dat is voor alle kandidaten samen. Met de kanttekening dat niet alle kandidaten hun fondsenwerving bekend hebben gemaakt (Michele Bachmann bijvoorbeeld), is het een gigantisch gat. De Democraten kunnen hun 86 miljoen tenslotte op één man inzetten.

Bij de Republikeinen was het – niet verrassend – Romney die met 18 miljoen de meute aanvoert. Hij heeft uiteraard ook zijn immense persoonlijke kapitaal en wie de nominatie ook krijgt, gaat nog veel meer ophalen, maar om nu al op achterstand te staan, is geen goed nieuws. Vergelijking: in 2007 hadden 10 Republikeinse kandidaten al 118 miljoen ingezameld.

Gouverneur Rick Perry
Schoenen? Gewone schoenen? Sportschoenen? All Stars? Daar spuugt Rick Perry (61) op. Schoenen zijn voor mietjes. Laarzen. Dat is wat kerels dragen. En dat Rick Perry een echte kerel is, moge duidelijk zijn. Anders draag je geen cowboylaarzen onder je pak.

Rick Perry is Gouverneur van Texas, de langstzittende, sinds hij George W. Bush opvolgde in 2000. Zoals drilsergeant Hartman in ‘Full Metal Jacket’ opmerkte: ‘Only steers and queers come from Texas’. Perry is zonder twijfel een stier. Een macho met laarzen. Misschien is het iets typisch uit Texas. President Lyndon B. Johnson (daarvoor Senator uit Texas) droeg ook vaak laarzen onder zijn pak. Uiteraard met zijn initialen erop, net als zijn overhemd, manchetknopen en – meest berucht – zijn riem, waar de initialen op de sluiting zaten en ingelegd waren met diamantjes. Gangsta avant la lettre. Ook president George W. Bush (daarvoor Gouverneur van Texas) droeg graag laarzen. Hij had onder andere een paar met het presidentiële zegel erop.

Perry heeft veel paar laarzen en gaat er graag mee op de foto. Bijgaand eentje waarop hij een exemplaar met de vlag en vorm van Texas erop. Hij bezit ook een paar met de spreuk ‘Come and take’ erop, verwijzend naar de Texaanse onafhankelijkheidsstrijd tegen Mexico in de 19e eeuw. Klap op de vuurpijl is echter het paar laarzen met ‘Liberty’ op de ene laars en ‘Freedom’ op de andere. Duidelijker kan je statement niet zijn, patriottistischer kun je niet worden. Zoals Politico zei, hij ‘oozes Texas swagger’.

Hoewel hij als een conservatieve Republikein te boek staat, begon Perry zijn carrière als Democraat. Na zijn afstuderen in dierenkunde aan de Texas A&M Universiteit, diensttijd bij de luchtmacht als piloot en werken in het familiebedrijf (katoenfabriek), werd hij in 1984 lid van het Huis van Afgevaardigden. Vijf jaar later maakte hij de overstap naar de Republikeinen, werd minister van Landbouw in Texas, luitenant-gouverneur en nu dus Gouverneur. Met zijn vrouw Anita Thigpen is hij getrouwd sinds 1982 en ze hebben twee kinderen: Griffin en Syndney.

Perry is populair, zowel in zijn staat, als onder de aanhangers van de Tea Party. In 2009 sprak hij tijdens een rally over de mogelijkheid dat Texas, mocht de federale regering in Washington doorgaan met belasting heffen en schulden opbouwen, zich af zou kunnen scheiden van de Verenigde Staten. Perry benadrukte achteraf dat hij zelf daar niet tot aan zou zetten, maar dat Texanen een speciaal slag mensen zijn, die niet alles zomaar pikken. Volgens Perry zou de onafhankelijke republiek Texas bij haar toetreding tot de Unie in 1845 bedongen hebben om zich af te kunnen scheiden. Historici betwisten dat, aangezien zo’n bepaling in geen enkel verdrag of overeenkomst tussen Texas en de VS voorkomt. Kritiek hierop deerde Perry niet en hij verwierp suggesties dat zijn commentaren alleen maar opruiend werken en contraproductief zijn.

In juni 2011 schitterde Perry met een toespraak bij de Republican Leadership Conference en werd toegejuicht door duizenden aanwezigen, waarbij er ‘Run Rick Run’ werd gescandeerd. De Gouverneur heeft lang geroepen zich niet kandidaat te stellen, maar eerder dit jaar veranderde zijn boodschap in ‘ik denk erover na’. In elk geval gaat hij zich steeds meer als een mogelijke kandidaat gedragen.

Inschatting van zijn kansen

Perry lijkt zo op het eerste oog een outsider, maar kan zeker een gevaarlijke tegenstander worden voor de andere kanshebbers. Nu al is hij bezig om steun te verwerven onder de aanhangers van zekere afvallers zoals Newt Gingrich. Hij heeft ook binnen Republikeinse leiderschapskringen zeer veel aanhang, waaronder de invloedrijke Haley Barbour, Gouverneur van Mississippi.

Grote voordelen voor Perry zijn, dat hij een echte bona fide conservatief is, waar hij het zeker wint van Jon Huntsman en Mitt Romney. Vooral die laatste heeft een probleem als het tot een krachtmeting komt met Perry, want Romney is Gouverneur geweest van het verfoeide ‘liberal’ Massachusetts en lijkt een meer recente recruut voor conservatieve waarden. Perry heeft bovendien al 11 jaar een grote en belangrijke staat van de VS onder zijn hoede en heeft aanzienlijke successen op zijn naam staan, die Republikeinen over de hele linie aanspreken.

Nadeel voor Perry is dat hij nog geen organisatie heeft in de cruciale voorverkiezingstaten, geen campagnestaf heeft en nog geen fondsen heeft geworven. Sommige van de andere kandidaten zijn al maanden of meer dan een jaar (Romney) bezig om “grassroots” campagne te voeren, te adverteren en hun gezicht te laten zien in staten als Iowa en New Hampshire. Perry heeft nog niets gedaan. Zou het een strategie kunnen zijn om juist op de Zuidelijke staten te mikken, te beginnen met South Carolina? Het kan een handige tactiek zijn om de eerste staten over te slaan als je er toch niet kan winnen en het momentum op een later moment te pakken. Ook kan Perry afwachten tot de andere kandidaten elkaar afmaken, wat nu al gebeurt met Pawlenty die Bachmann aanvalt en Huntsman die Romney probeert onderuit te halen.

De grootste vraag is echter, die de Wall Street Journal ook al stelde, is Amerika klaar voor weer een president uit Texas? Perry is een soort Bush kwadraat, recht voor zijn raap, overlopend van testosteron. Hebben gematigde en onafhankelijke kiezers dan niet meer te winnen bij president Obama?

I heart... hakken

Omdat ik een dwerg ben, loop ik al sinds ongeveer mijn zestiende op hakken. Dat begon niet zo spectaculair, ik liep vooral op laarsjes met hakken. En dan niet eens zulke heel hoge hakken. En dat ging zo door tot het einde van mijn studententijd.

Toen ik begon met werken voldeden laarzen niet meer voor elke outfit. En dus kocht ik wel eens een paar pumps. Op zoek naar de herkomst van het woord pump (die ik niet kon achterhalen), las ik op wikipedia dat pumps schoenen zijn met hoge hakken die net niet tot de categorie naaldhakken worden gerekend. “Ze worden beschouwd als gemakkelijk draagbare, sierlijke en elegante schoenen.” Onder naaldhakken wordt, aldus wikipedia, verstaan smalle hoge hakken van minimaal 7 centimeter lengte. De naaldhak is minder extreem van afmeting dan de metalen stilettohak, die niet breder is dan 1 cm en wel 10 cm hoog kan zijn.

Ik blijk dus niet alleen pumps te hebben, maar ook een groot aantal naaldhakken. Veel van mijn schoenen hebben namelijk hakken hoger dan 7 cm. Maar ik noem ze allemaal pumps.

De standaardvraag die mensen mij stellen is hoe ik op die hakken kan lopen. Ik heb maar één antwoord: “oefenen”. Ik oefen al mijn hele leven. En dat werpt zijn vruchten af. Ik loop met gemak uren op hakken van meer dan zeven centimeter. Ik struikel wel eens, of blijf hangen tussen de kasseien, maar dat heeft meer met mijn eigen onhandigheid te maken dan met die hakken. Op platte schoenen val ik net zo vaak.
Overigens wordt de vraag mij vaak gesteld door mensen die zelf een hak van drie centimeter al als een moeilijkheid zien. Die bewegen zich zuchtend en steunend op schoenen die ik niet eens door laat gaan voor 'hakken', door een bruiloft of een feestje.

Mensen begrijpen vaak niet dat ik geen pijn in mijn voeten krijg. Allereerst is die pijn te voorkomen door schoenen goed in te lopen (met behulp van natte tennissokken bijvoorbeeld), door het gebruik van inlegzooltjes en ‘gelpads’ en door simpelweg het kopen van de juiste schoenen.
Er zijn modellen die beter lopen en minder pijn geven dan andere modellen. Ik heb lage schoenen die meer pijn aan mijn voeten doen dan een groot deel van mijn zeer hoge pumps. Het is een kwestie van ervaring bij het uitzoeken van de juiste schoenen. Sommige leersoorten zullen nooit soepel worden, sommige modellen zullen altijd blijven knellen bij je tenen. Die koop ik niet.

Verder heb ik heb wel eens pijn in mijn voeten, maar die negeer ik. Ik ben namelijk een bikkel. Als je wel eens op trainingskamp bent geweest met de wielerclub en in Zuid-Limburg en de Ardennen een week lang zes uur per dag door een sadistische trainer elke heuvel over gestuurd bent, weet je dat pijn relatief is. En pijn in je voeten is dan zeer relatief, zeer plaatselijk en zeer tijdelijk.

In dit verhaal speelt natuurlijk niet alleen een dosis doorzettingsvermogen en een hoge pijngrens een rol, maar ook een groot minderwaardigheidscomplex veroorzaakt door een zeer geringe lengte in combinatie met een niet heel mager lichaam. Op hakken ben ik langer en lijk ik eleganter (mits ik overeind weet te blijven uiteraard). En op mooie schoenen voel ik me beter en leuker. En dus loop ik door, met of zonder pijn, maar met mooie schoenen en een goed gevoel (van binnen dan).

Schoenen - All Stars

Dit is een gastcolumn van gastcolumnist Han

Toen mijn meneer en ik onze bruiloft voorbereidden, vroeg onze fotograaf ons of we enkele attributen mee wilden nemen naar de fotoshoot. Het moesten attributen zijn die goed bij ons pasten. Na enig nadenken kwamen we op All Stars uit, die dragen we allebei graag en we hebben aardig wat paren in de kast staan.

Op een koude decemberdag in 2009 trouwden de meneer en ik. Met -13 graden stonden we in de sneeuw in een parkje in het midden des lands voor de fotoshoot. De arme fotograaf had blauwe vingers van de kou maar riep toch om de halve minuut hoe fantastisch en uniek dit weer was voor een bruiloft. Toen ze zei dat we onze accessoires erbij mochten pakken, riep ik mijn hulpje van de dag (heerlijk, zo’n ceremoniemeester!) om de All Stars te komen brengen. Ik trok mijn knalroze trouwpumps uit (wat een verademing!) en wurmde mijn voeten in de All Stars. Mijn meneer deed hetzelfde, alhoewel hij geen knalroze trouwpumps droeg die dag.

De fotograaf jubelde dat ze onze schoenen zó geweldig vond. Overigens jubelde ze de hele dag door dat ze álles geweldig vond. Ze maakte enkele gymschoenfoto’s en met pijn in ons hart moesten we de All Stars weer afgeven aan onze ceremoniemeesters. Enkele weken na onze trouwdag kregen we de foto’s. En, eerlijk is eerlijk, wat ons betreft was de All Starsfoto één van de geweldigste foto’s. Hij gaf weer hoe wij proberen in het leven te staan: relaxt, hip en ongedwongen. Wij vonden ‘m te gek. Die foto zou op ons bedankkaartje komen! We stuurden de kaart naar iedereen die iets had betekend en/of was langsgekomen op onze trouwdag. (Dat waren trouwens zo’n 150 kaarten, ongelooflijk veel vonden wij zelf – en onze portemonnee ook.)

En met de keuze voor de All Starsfoto begon het onverwachte gezeur. Wat mijn meneer en ik ons niet hadden beseft, is dat de ontvangers van het kaartje niet zouden bedenken dat we deze schoenen alleen droegen tijdens de fotoshoot, en niet de hele trouwdag. Het bevindelijk-gereformeerde gedeelte van mijn meneers familie (nee, daar behoort hij zelf niet toe) vond het maar niet kunnen, die All Stars. En dan droeg ik ook nog een bruidsjurk die niet volledig wit was! Schandalig! Ook hebben we vele malen de vraag gehad: – bedenk hierbij een hoogverbaasd gezicht – “Liepen jullie gewoon op All Stars op jullie trouwdag?” Nee. Wij liepen niet op All Stars op onze gehéle trouwdag. Maar wat we wél hebben gedaan, is dat we de hele dag onze eigen gang zijn gegaan en alles zo hadden geregeld dat onze trouwdag ook echt ónze trouwdag werd. De schoenen staan voor mij symbool voor onze heerlijke trouwdag die helemaal ging zoals wij dat wilden.

Schoenen - noodzakelijk kwaad

Veel schoenen zijn lelijk, Caar schreef er gisteren al over. Maar in deze multiculturele schoenensamenleving moet ook ruimte zijn voor de minder aantrekkelijke exemplaren. Alleen moet lelijke schoenen dan wel nuttig zijn. Sommige schoenen zijn namelijk lelijk, maar noodzakelijk. Noodzakelijk kwaad.

Noodzakelijke schoenen hebben voornamelijk met werk te maken. Wie weet wil Robert Gesink wel met veel liever met blote voeten de Alpe d’Huez oprijden zodat hij dan lekker in touch is met de pedalen maar iedereen weet dat je voor enig succes in de Tour kekke klikschoentjes nodig hebt. Ook vermoed ik dat Anky van Grunsven nooit een liefdevolle relatie heeft gehad met haar lederen paardrijlaarzen. Want zo heb je toch veel minder ‘feeling’ met je ros? Dunne katoenen sokjes leek haar wel wat, gewoven van echte paardenmanen.

En wat te denken van de dames en heren bouwvakkers? Zeker met tropische temperaturen die we de afgelopen tijd af en toe mochten meemaken lijkt het me geen pretje om met tot over de enkels in de stalen neuzen ingepakt te werken. Bescherming is natuurlijk wel essentieel. Vallende bakstenen zijn redelijk funest voor tenen en voeten.

Een paar goede spitzen voor een professionele danseres kost zo’n 50 euro (heb ik me laten vertellen). Voor Het Nationale Ballet betekent dit een jaarlijkse kostenpost van 150.000 euro. Dansen op spitzen schijnt al niet helemaal pijnloos te zijn maar de spitzen wegbezuinigen is toch helemaal geen optie voor die poezelige doch gespierde zwanenvoetjes.

Sommige beroepen weten de bijbehorende schoenen goed geheim te houden. Wat draagt een autocoureur? Of een dierenarts? Makkelijke sportschoenen? Laarzen? Maar het allergrootste geheim is wel het geheim van de schoenmaker. Wat zou hij nou dragen? Er bestaan vast enorm lelijke schoenmakersschoenen. Die wel extra goed zitten. En comfortabel zijn. En waarvan je extra goed schoenen kan maken.

Weet jij wat jouw schoenmaker draagt? Help ons met het ontrafelen van het geheim van de smid.

Schoenen - lelijke hompen

De dames van gemodder zijn dol op schoenen, dat was misschien al wel duidelijk. Eef schreef er eerder ook al een lofzang op en dat resulteerde in een orgastische schoentelling mijnerzijds. Grote favoriet onder de schoenen was met afstand de pump. De pump is, naar mijn mening, toch de meest elegante schoen voor een vrouw en wie wil er nou niet op z’n mooist uitzien?

Een retorische vraag? Nee, helaas niet. Want het antwoord is: heel veel mensen. Daar is op zich een vrij simpele verklaring voor: pumps lopen vaak niet zo lekker. Ik ken weinig vrouwen die graag een heel eind op pumps lopen. Eef is wat dat betreft een uitzondering, die kom ik juist heel vaak op pumps tegen, bijvoorbeeld in het weekend als ze boodschappen doet en met de kinderwagen een kilometer van huis naar de winkels is gelopen. Applaus voor Eef!

Een oplossing voor het ongemak is het afwisselen van de pump met meer comfortabele schoenen. Een ballerina is een elegante oplossing. Het zit beter, je valt niet om, geen last van voeten of knieën, en toch staat het leuk onder een rokje. Klaar, zou je denken. Maar nee, helaas is het niet zo simpel. De lelijke schoen is in opmars in Nederland.

Zelf ben ik een groot liefhebber van de sneaker, de gymp, zo u wilt. Dus draag ik af en toe sneakers onder een spijkerbroek. Zit heerlijk en ik vind het stoer. Maar niet elegant en ook niet heel mooi. Het kan echter nog vele malen erger. Walg maar even mee, van lelijk naar weerzinwekkend:

Birkenstocks
Als je in de verpleging werkt is dit heel begrijpelijk en ook gebruikelijk schoeisel. Dan sta en loop je de hele dag. Begrijpelijkerwijs ziet de Birkenstock er ook uit alsof je in de verpleging werkt. Ja dames, ook als ze van lakleer of iets met glitters zijn of als Heidi Klumm ze endorst. Het blijft een dik stuk kurk, dat slechts één doel dient: lekker lopen. Da's prima, maar da's niet mooi.

Uggs
Walgelijke pantoffel-laarsjes waar je ook nog eens een zeer ongezonde loophouding van krijgt – let maar eens op de afgesleten zool. Liefst gedragen onder een fluwelen huispak, met aan de arm een veel te grote damestas, of onder een denim minirokje met dikke zwarte panty’s. Het lijken pantoffels, maar ze kosten 300 euro. En dat is waarschijnlijk de aantrekkingskracht: lekker nonchalant. Driehonderd euro? Ach joh, dat geef ik alleen al aan pantoffels uit.

Crocks
Grote hompen rubber, meer is het niet, de Crock. Welke onverlaat die dingen bedacht heeft is geniaal. Dat je zo iets afzichtelijks zo massaal aan de man kunt brengen, dat is heel knap. Hele volksstammen sloffen op deze waterschoenen achter elkaar aan door treurige winkelstraten. Ik zag pas nog een prachtexemplaar bij de bezinepomp: verwassen permanent tot op de schouders, chagrijnige kop met sigaret, 20 kilo overgewicht, wit topje en dito legging in rollade-look en daaronder de Crocks. En zo verwacht je ze ook. Maar dat er ook mensen zijn die Crocks onder een normale outfit dragen, dat is voor mij onbegrijpelijk.

Als iedereen nou maar meedoet, worden comfortabele schoenen hip en elegant? Mooi niet!

Geile oksels

Het is blijkbaar heel belangrijk: mooie oksels. Ik wist dat niet, ik was me ook niet zo bewust van mijn oksels. Ze zijn meestal bedekt onder kleding. Als ze dat niet zijn, heb ik toch meestal mijn armen langs mijn lijf, waardoor ze ook niet zichtbaar zijn. Wat mij er aan doet denken dat een van onze managers ooit tegen me zei dat ik mijn armen altijd zo recht en onbewogen langs m’n lichaam houd. Verwarrend vond ik dat. Ik was toen nog niet op de hoogte van de oksel-issue. Ik verstop ze niet, het is niet dat ik me voor m’n oksels schaam, maar ik loop er ook niet mee te koop.

Het enige wat ik ermee doe is onkruid wieden en zweetbestrijding. Prima toch? Ik weet ook helemaal niet hoe mijn oksels er uitzien. Glad en schoon, zo neem ik aan. Maar ik ga er vanavond toch maar eens wat meer aandacht aan besteden, want er wordt op je oksels gelet. Geen idee door wie, maar ik voel me bekeken. En ik ga bijna op vakantie, warm en zonnig en zwembad, dé plek waar ik mijn oksels juist wel heel vaak laat zien. En nu kan ik dus niet meer onbevangen met m’n armen in de lucht liggen.

Dit gepieker over m’n oksels komt door Dove. Dove heeft namelijk een magische nieuwe formule op de markt gebracht: Dove Beauty Finish. Door een speciale technologie worden bij beweging de moleculen in de deodorant geactiveerd en die zorgen ervoor dat je oksels er mooi uitzien. Het licht wordt weerkaatst en dan zie je bepaalde oneffenheden niet, zoiets.

Technologie onder m’n oksels, dat wil ik natuurlijk ook hebben. Alle andere deo’s werken tegen zweet en luchtjes, maar Dove heeft nu toch een unique selling point gevonden en we hebben het allemaal nodig. Anders lig je toch een beetje voor lul aan het zwembad. Met je lelijke gerimpelde oksels, bah. En zeg dus niet “had dat nou gezegd” als iedereen vol walging z’n hoofd afwendt bij de aanblik van jouw oksels deze zomer, want nu weet je het. Lekker oksels kijken aan de rivièra. Fijne vakantie!

De grijze massa

Bejaarden, ze zijn overal. En maar klagen. Ja, daar ga ik weer, mag ik ook even klagen? Verdorie. Altijd dat gezever over dat jongeren zo asociaal zijn en zich tegenwoordig niet meer weten te gedragen. Die verhalen worden de wereld in geholpen door, je voelt het misschien al aankomen, bejaarden. Die zijn namelijk dol op klagen. Om het idee tegen te gaan dat jongeren minder goed zijn dan ouderen, wil ik graag een tegenbeweging beginnen.

Heb jij ooit een bejaarde zien opstaan voor een jongere in de tram? Ik niet hoor. maar wel eisen dat jongeren voor jou plaats maken. Omdat je bloembollen gegeten hebt en respect verdient. Onzin natuurlijk, aso's. Benidorm Bastards ligt helemaal niet zo ver van de waarheid.

Gisteren werd ik nog hardhandig geconfronteerd met bejaardenterreur toen ik met Lein naar het Concertgebouw ging, ook wel bekend als het hol van de leeuw. Na tien jaar Concertgebouwbezoek was ik nog steeds de jongste. Heerlijk was dat. Het hoge gehalte aan bejaarden was wel makkelijk de weg vinden, laat je gewoon meevoeren door de stroom grijs permanent en je bent er zo. Let wel, deze stroom begint reeds 45 minuten voor aanvang, want bejaarden zijn bang om te laat te komen. En ze moeten nog naar de wc.

Grinnikend stond ik buiten bij de wc's te wachten, waar ik Lein net naar binnen had zien gaan. Na haar hadden er zich nog een stuk of vijftien dames rond de wastafels geschaard bij wijze van rij. De verschrikte blik van Lein toen zij probeerde de wc-deur te openen en in de verwachtingsvolle gezichten van vijftien bejaarden met aandrang keek, was onbetaalbaar. Heerlijk.

Het mooiste gebeurde daarna, toen wij onze plek zochten. Ik liep achter een oude man met een stok. Dat ging niet heel snel. Dat gaf niet, hij was slecht ter been en dan gaat dat zo. Na twee minuten zag ik een opening en haalde hem in. Precies op dat moment maakte hij een snelle (!!) draai naar links en stak zijn wandelstok tussen mijn benen. Ik viel gelukkig niet, maar keek wel even verbaasd om, waarop mij boos werd toegebeten "Je kan maar haast hebben". Eerst mij bijna tackelen en dan boos worden. Onbegrijpelijk.

Nee, bejaarden zijn geen snars socialer dan jongeren. In de zaal werd veel geroggeld en gehoest, mensen lieten dingen vallen, vielen in slaap of gingen voor het einde weg. Minstens zo onrustig als een gemiddelde vrijdagavond in Pathé Scheveningen. En daar zijn niet op dat moment zes musici ingespannen aan het werk. "Hoesten verstoort de concentratie van de musici en het publiek." Het mocht niet baten.

Toch laten wij ons door deze terreur niet wegjagen uit het Concertgebouw. Een volkje bleef dapper weerstand bieden. En dat zijn de jongeren. Die werken verdorie elke dag keihard zodat de grijze massa z'n AOW en pensioen kan genieten. Wie verdient er hier nou eigenlijk respect? Nou dan.

Seven Dwarfs - Newt Ginrich

Dit is een gastcolumn van gastcolumnist H

 Gemodder bespreekt hier alle Republikeinse kandidaten en/of kanshebbers voor de presidentsverkiezingen van 2012. Wat is er veranderd sinds de vorige bijdrage?

Officieel gemeld: Thaddeus McCotter (wie?!?), Jon Huntsman, Michele Bachmann
Officieel afgemeld: niemand

Nieuwe buzz: Rudy Giuliani blijft de temperatuur van het water testen en probeert zijn naam in de media te houden. Gouverneur Rick Perry van Texas lijkt steeds serieuzer te worden over een eventuele kandidatuur. Het fenomeen Sarah Palin blijft ook een aandachtsmevrouw, met het boek van haar dochter, ferme uitspraken en het aflasten van haar landelijke bustour. Volgens Palin is de tour niet afgelast, maar heeft ze hem ‘tijdelijk stilgelegd’ en zal ze ‘wanneer de tijd rijp is’ weer verder gaan. Hetgeen de komiek Jimmy Fallon deed opmerken: ‘ze heeft het niet afgelast, maar is er mee gestopt zonder specifieke plannen om er weer mee te beginnen.’

Leuk feitje: op de één of andere manier heeft uw correspondent de kandidatuur van de ‘Naked Cowboy’ over het hoofd gezien. In september 2010 heeft deze Newyorkse straatartiest (echte naam: Robert Burck) zich als onafhankelijke kandidaat gemeld, maar wel als aanhanger van de “Tea Party”.

Voormalig voorzitter van het Huis van Afgevaardigden Newt Gingrich

Newton LeRoy McPherson werd geboren in 1943, negen maanden na het huwelijk van zijn ouders. Binnen enkele dagen strandde dat huwelijk al en Newt werd later geadopteerd door zijn moeders tweede echtgenoot, die Gingrich heette en wiens achternaam hij aannam.

Gingrich is historicus en promoveerde op het Belgische onderwijsbeleid in de Congo tussen 1945 en 1960. Hij gaf les aan twee universiteiten in Georgia, stelde zich kandidaat voor het Congres in 1974 en 1976, maar verloor beide keren van de zittende Democraat. In 1978 was het wel raak en begon hij aan zijn politieke carrière, die hem in 1994 de positie van Speaker, oftewel voorzitter van het Huis van Afgevaardigden, zou brengen. De Republikeinen hadden sinds 1954 geen meerderheid in het Huis gehad en Gingrich bedacht met een aantal anderen een voorstel om een “Contract with America” te sluiten, als ze zouden winnen. Het leverde 54 zetels winst op (geholpen door het slecht gevallen voorstel van president Clinton voor een zorgverzekering) en de Republikeinen veroverden de macht. Zo werd Gingrich één van de belangrijkste politiek leiders van het land en botste hij vaak keihard met Clinton, onder meer over de budgetonderhandelingen in 1995 en 1996, wat tot een zogeheten ‘shutdown’ leidde. Tijdens het Lewinsky-schandaal was hij één van de felste tegenstanders van de president. Beide episodes deden zijn populariteit geen goed en zijn waardering nam in de publieke opinie sterk af. In 1997 werd hij bovendien, als eerste Speaker ooit, door het Huis veroordeeld wegens ‘ethische overtredingen’. Weliswaar voor slechts 1 van de 83 aanklachten die tegen hem was ingediend, maar schimmige deals op het randje van belastingontduiking lopen als een rode draad door Gingrich’ carrière. Medestanders houden vol dat Gingrich zo briljant is en zich vooral met landelijke zaken en grote lijnen bezig houdt, dat hij zich niet om dergelijke details bekommert. Met zo’n verweer kom je als prominent politicus echt niet weg. Nadat de Republikeinen slecht scoorden bij de verkiezingen in 1998 legde hij zijn functie neer en nam hij zijn Congreszetel niet in.

Gingrich staat bekend als een briljant denker, maar heeft af en toe moeite om zijn goede en slechte ideeën te scheiden. Door te weinig focus aan te brengen en niet altijd consequent een plan tot uitvoering brengen, is hij niet altijd even effectief. Hij schreef 17 boeken over zijn carrière, zijn standpunten en de toestand van de VS, maar ook een aantal historische fictie, waaronder een alternatieve geschiedenis van de Amerikaanse Burgeroorlog. Zo winnen de Zuidelijke staten bijvoorbeeld de cruciale slag bij Gettysburg.

Zijn persoonlijk leven is echter zijn grootste manco. In 1962 trouwde hij met zijn eerste vrouw Jackie, maar in 1980 kwam het tot een breuk. De versies van Gingrich, zijn ex-echtgenote en zijn dochter lopen uiteen, maar feit is wel dat zijn vrouw geopereerd moest worden aan een (achteraf goedaardige) tumor en Gingrich intussen een buitenechtelijke relatie had aangeknoopt. Of het waar is dat hij Jackie dit nieuws in haar ziekenhuisbed bracht, wordt betwist, maar fraai is het allerminst. De maîtresse, Marianne, werd mevrouw Gingrich numero twee, maar medio jaren ’90 overkwam haar hetzelfde, toen Gingrich opnieuw vreemd ging, ditmaal met Callista Bisek, een medewerker van een ander Congreslid. Het maakt zijn standpunt tijdens de impeachment van Clinton nogal hypocriet, omdat hijzelf nu ook niet bepaald het voorbeeld van huwelijkse trouw was. Pas eind jaren ’90 kwam de relatie met Callista uit, met wie hij in 2000 trouwde. Zij is nog altijd de huidige mevrouw Gingrich. Newt zelf heeft onlangs verklaard dat zijn gedrag was ingegeven door zijn ‘gepassioneerde liefde voor de Verenigde Staten’ (wat dat ook moge betekenen).

Hij stelde zich officieel kandidaat voor het presidentschap op 11 mei 2011, na jaren openlijk gespeculeerd te hebben. Begin juni echter nam een groot deel van zijn staf ontslag,vanwege grote meningsverschillen over de te voeren strategie. Twee weken later volgde de meeste van zijn financiële mensen.

Inschatting van zijn kansen

Laag. Zeer laag. Miniem bijna. Gingrich is een controversiële figuur, ook binnen de Republikeinse partij. Sinds 1998 heeft hij geen gekozen functie meer vervuld en is daarmee vooral een politicus uit het verleden. Zijn persoonlijke handel en wandel is een ernstige belemmering voor zijn nominatie (toegegeven, Clinton kwam er ook mee weg, maar dat was A) een Democraat en B) het was Clinton). Vanaf zijn kandidaatstelling werd hij achtervolgd door negatieve pers: over zijn drie huwelijken, zijn affaires, de openstaande rekening bij juwelier Tiffany’s van 500.000 dollar, zijn uitgaven aan luxe vakanties en zijn reizen per privé vliegtuig. Volgens een ex-staflid is hij onmogelijk om mee te werken en weigert hij te luisteren naar advies over hoe zijn campagneveld uit te geven. Het gegeven dat zijn campagnemedewerkers nu al de handdoek in de ring hebben gegooid en hij bijna geen geld meer binnenhaalt, maakt het erg moeilijk om zijn kandidatuur door te zetten. Gingrich heeft echter verklaard niet op te geven. Of zijn doorzettingsvermogen beloond wordt, zal moeten blijken.

Komkommertijd

Vanaf volgende week vieren we bij Gemodder twee weken komkommertijd, volkomen veilig en goed gewassen en geschild.

Dat betekent twee weken lang onzinnig en oppervlakkig gebrabbel en geneuzel, elke week met een thema.

Suggesties voor de komkommertijd zijn welkom, evenals jullie prachtige en rake opmerkingen.
Check ook @gemodder

I heart ... de elementen

Als eerste liet ik economie, natuurkunde en Duits vallen. Maar van alle non-alfavakken heb ik me tot de laatste strohalm aan toe vastgeklampt aan scheikunde. Machtig interessant vond ik het maar de enige keer dat ik een voldoende haalde was toen ik het periodiek systeem uit het hoofde diende te leren. Een tien. Vanaf toen was het bergafwaarts met mijn scheikundige kennis. De elementen bleven echter voor me klaarstaan, voor de rest van mijn leven.

Mijn docent in VWO 2 probeerde me nog wel binnenboord te houden door een soort improv-chemistry voor de klas te doen. De kalende man in corduroybroek stond geagiteerd voor de klas heen en weer te bewegen op zijn plaats. "Dit zijn moleculen in de vast fase." Niemand keek op. Druk wapperend met zijn armen, deed de docent zijn best om moleculen in de vloeibare fase na te doen. De eerste zweetdruppels verschenen op zijn voorhoofd. Wild schreeuwend en zwaaiend met allerlei ledematen rende de beste man plots door het klaslokaal en heeg: "dit doen moleculen in de gasvormige fase". Het heeft niet mogen baten en ik ging met hangende pootjes terug naar Livius.

De edelgassen zijn altijd mijn favoriet geweest, maar helaas ik heb het dagelijks professionele leven weinig met welke van de elementen dan ook te maken. Sinds kort sta ik weer meer open voor de beta-kant van het leven en probeer ik mezelf een beetje online bij te scholen. The Guardian heeft bijvoorbeeld een bijzonder informatieve reeks over elk van de elementen; de teksten zijn van een niveau dat ik nog net kan bijbenen. Heel informatief.

Soms word ik nog wel eens badend in het zweet wakker. Het gaat dan altijd over het eindexamen. Dat ik niet haal, niet alleen zak ik voor scheikunde maar voor alle vakken. Wat zou Freud zeggen? Dat iedereen eigenlijk onbewust een beta wil zijn? Of dat ik liever op mijn vader zou willen lijken, hij heeft immers elke dag te maken met fosfor.

Vooralsnog houden de elementen me altijd op de been; ik hou van hun positieve insteek. Ze zijn immers de basis van al het leven op aarde en daar voel ik veel respect en liefde voor. Vergeet nimmer: de elementen slepen je er wel doorheen!

Testje voor tussendoor

De schrijver VS Naipaul liet zich vorige maand negatief uit over schrijfsters, en dan Jane Austen in het bijzonder. Vrouwen zijn sentimenteel en dat zie je terug in hun werk. Daarmee zijn ze automatisch ondergeschikt aan al het mannelijk talent dat op de aardbol loopt. Sterker nog, Naipaul beweerde dat hij binnen twee alinea's weet of een tekst van mannelijke of vrouwelijk hand is.

Kan jij dat ook?
Doe dan hier de test: The Naipaul-test

Ben benieuwd hoe jullie het er anaf brengen. Ben je het eens met Naipaul? En wist je binnen twee alinea's ook wie de column van vandaag heeft geschreven (kans op auteuse is groter dan op een auteur, maar toch).

What's in a name

In de categorie 'niet zulke heel bekende' personen het volgende: De burgemeester van Vught heet Roderick van de Mortel. Ik weet dat omdat hij vorige week twee keer op tv was.
Het eerste item verscheen in EénVandaag (of is dat tegenwoordig TweeVandaag? Of was dat vroeger juist zo?) ging over de overlast die Vught had van de vele auto- en spoorwegen die door het dorp razen. Het tweede item ging over de stormschade in Vught. Vught bleek een ware orkaan te hebben doorstaan en vele huizen en auto’s van Vughtenaren waren daarbij verpletterd door ontwortelde bomen.

In het eerste item kwamen aan het woord een groot aantal voorzitters van verschillende actiecomités, eentje zelf getooid met bouwhelm met daarop de naam van zijn comité. Ook geïnterviewd werd de burgemeester. Hij stond op een brug over een autosnelweg (ik ken Vught een heel klein beetje en volgens mij was het de brug die van het raadhuis naar het kasteel loopt). Boven het geraas van de auto’s uit vertelde hij van de geluidsoverlast waar Vught mee te kampen had. Maar niet zo zeer het audiogedeelte van dit item fascineerde mij, maar het visuele gedeelte.

Allereerst had de burgemeester een gestreept pak aan met een rood geruit overhemd en een rood gestreepte das. Het was allemaal nogal veel van het goede. Hij had een vrij dik hoofd en lichaam dat niet heel lekker in en boven het pak (uit) stak. Omdat het allemaal zo rood was suggereerde ik dat hij vast een PvdA-er was. Een zoekopdracht op de mobiel leverde echter de informatie dat we hier met een VVD-er van doen hadden. We hadden het uiteraard kunnen raden aan de voornaam, de kleding bracht ons echter op een dwaalspoor.

Diezelfde zoekopdracht leverde op dat de goede man pas veertig was. Zo zag het er niet uit, hij leek echt vijf of zes jaar ouder dan zijn echte leeftijd. Het meest opvallende aan het hele visuele gedeelte van het item was echter zijn naam die een stuk of zes keer in beeld verscheen. Steevast werd de arme man aangeduid als Roderick van de Wortel. Ben je eindelijk op tv, spellen ze je naam verkeerd.

Ik neem aan dat de communicatiemedewerker van Roderick op hoge poten Hilversum heeft gebeld, want een paar dagen later kwam de burgermeester weer in beeld, en nu met de juiste naam. Het ontlokte een luid gejuich in onze woonkamer.

Ik kwam al googelend een interview van Roderick tegen. Hij blijkt de jongste burgemeester van Nederland te zijn geweest toen hij werd aangesteld. En een variant te hebben bedacht op de beroemdste zin van Pim Fortuyn, getuige de woorden “Zeg wat je doet en doe wat je zegt.”

Rectificatie: Hij heeft het NIET gedaan

Ik herhaal: Hij heeft het dus NIET gedaan. Althans, het valt niet te bewijzen dat hij het wel heeft gedaan. Vooralsnog.

Ik moet rectificeren omdat ik hier een tijdje geleden schreef dat ik dacht dat DSK wel degelijk een kamermeisje had verkracht of aangerand. Inmiddels is in de New York Times een stuk verschenen waaruit blijkt dat de geloofwaardigheid van het kamermeisje ver te zoeken is. Zo zou zij in een telefoongesprek hebben besproken wat de financiële voordelen van een proces tegen DSK zouden zijn, zou ze vijf telefoons bezitten en een ton aan dollars op haar rekening hebben staan. Verder zou ze meermalen hebben gelogen tegen de openbaar aanklager over van alles en nog wat.

Dit alles zegt natuurlijk nog steeds niets over de vraag of ze nu wel of niet door DSK tegen haar wil tot dingen is gedwongen, maar het maakt het allemaal wel moeilijker te bewijzen. Er blijkt namelijk wel degelijk sexueel contact te zijn geweest tussen de twee, maar onder welke omstandigheden zullen we waarschijnlijk nooit weten.

En dus loopt DSK waarschijnlijk binnenkort weer rond. En terecht, want als het niet te bewijzen is, moet je iemand laten gaan. En nu gaat hij zich misschien wel kandidaat stellen voor de race voor het presidentschap. Waarschijnlijk na een emotioneel tell-all interview samen met zijn vrouw, ergens in een stemmig verlichte Franse studio.

En ik vind het allemaal prima. Maar voor mij blijft een vieze man. Een man die sex heeft met kamermeisjes die hij zomaar tegenkomt en stewardessen in hun billen knijpt. En ik zou nooit op hem stemmen. Maar dat kan ook niet, helaas. Want ik zou heel graag demonstratief níet op hem stemmen.

M/V

Dit is een gastcolumn van gastcolumnist Han

Ken je dat gevoel? Dat je zó nodig moet plassen dat je al met je benen tegen elkaar aan staat te wiebelen? Dat het eigenlijk al een beetje pijn doet in je buik? En dat je al verlangt naar het moment dat je je – in mijn geval dan hè – mag neerzakken op die koude wc-bril, en die opluchting als je eindelijk ‘mag’? Juist in die precaire momenten loop ik letterlijk tegen één van mijn grootste ergernissen aan: gescheiden wc’s. Waarom bestaan er gescheiden wc’s?! Meestal is het bij de damestoiletten namelijk ontzettend druk. En dan moet ik weer in die rij gaan staan, terwijl er bij de heren-wc niemand te bekennen is. En soms ben ik dan eigenlijk te schijterig – haha – om tóch naar het mannentoilet te gaan.


Natuurlijk begrijp ik dat wat privacy prettig is als je naar het kleinste kamertje gaat. Maar het is mij een raadsel waarom er per se aparte afdelingen – nota bene gebaseerd op geslacht! – moeten bestaan. Is dat omdat vrouwen het onprettig vinden om te plassen waar een man bij in de buurt is? Of zijn mannen bang dat vrouwen gaan zitten loeren als zij even op ’t gemak zitten? Is het omdat vrouwen altijd samen naar de wc willen gaan? Dat kunnen ze namelijk nog steeds op unisextoiletten hoor. Geen enkel probleem! Zou het te maken hebben met het feit dat vrouwen altijd willen roddelen op kamer honderd?

Laatst was ik in de Arena bij een concert en daar hebben ze het wat mij betreft goed aangepakt. Er staan gewoon wc’s voor iedereen. Met een grote afbeelding van een mannetje en een vrouwtje naast elkaar! Geen enkele vrouw hoeft daar in een lange rij te staan terwijl er bij de mannentoiletten geen kip te bekennen is. Ik zou het prettig vinden als dat systeem mondiaal wordt doorgevoerd. Ik kan namelijk met de beste wil van de wereld niet bedenken wat de reden is voor dit systematische scheiden van mannen- en vrouwenuitwerpselen. We zijn wat dat betreft toch allemaal gelijk, niet?