Naar aanleiding van de wilde workshop en een gesprek over Expeditie Robinson met een vriendin begon ik per ongeluk na te denken over het begrip oer, als in oergevoel en oertijd. Het jaar 2010 is chronologisch gezien logischerwijs de modernste, maar zijn wij dat ook? Het lijkt hoe meer de tijd verstrijkt, hoe meer de wens naar oer voor sommigen toe lijkt te nemen. Is er sprake van een verband?
Het verlangen naar oer lijkt me iets te maken te hebben met de nature-nurture discussie. Krijg je als je in Manhattan of Beijing wordt geboren vroeg of laat altijd zin om een eens een zomertje op een boerderij geiten te gaan melken? Of om tijdens de tijd van de maand in een tent een oerlelijke ketting te fabriceren? Of om in een bos zonder lucifers een vuurtje te gaan maken? Gewoon om te kijken of je het na al die ijstijden nog in de vingers hebt.
Een van de organisaties die hard zijn best doet om jongens en meisjes over de hele wereld het oergevoel niet kwijt te laten raken is de padvinderij. Samen hutten bouwen, vuur maken en eens per jaar overleven op de grootste mondiale camping know to mankind met mensen die jouw taal niet spreken maar waar je wel mee bent ingedeeld op het corveerooster. Dat is pas terug naar de basis.
Of is de zoektocht naar een oergevoel een voorteken van de midlifecrisis? Je weet wel, dat je op de ochtend van de dag dat je 40 wordt opeens de behoefte hebt om zelf schapen te gaan scheren en je eigen kleren te gaan breien. Of om ergens gedropt te worden in de Ardennen en drie dagen zonder tent en eten te moeten overleven (de beginselen voor de benodigde vaardigheden leerde je natuurlijk als welp al verworven).
Er zit wel wat in: you can take man out of stone age, but you can't take stone age out of man. Ik voel me ook wel prettig bij het idee dat er toch nog een aangeboren basis ergens diep ver weg in mij zit. Ik vertrouw erop dat een aangeboren basis mij in moeilijke situaties beter kan helpen dan een modern hulpboek van dr. Phil.
En hoe zit het met jou? Heb jij behoefte om de rat race te ontsnappen? Zit er een fantastisch onontdekt oermens in je? Zou jij je opgeven voor Expeditie Robinson om te proberen het ultieme oergevoel te krijgen?
Voor ER zou ik me nooit opgeven omdat je dan met al die irritante mensen zit. En je komt op tv. Ik denk sowieso dat ik niet oer ben omdat ik wel een basis aan luxe nodig heb, zelfs (of juist) tijdens het kamperen. Oer is alleen leuk als je weet dat je een schoon bed en een koelkast binnen handbereik hebt. Dat je na het schapenscheren een dvd-tje kan kijken of na het breien van je ketting lekker onder de douche kan. Of als het 3 dagen onafgebroken regent je je tent kan inpakken en naar een hotel kan gaan. Nee, ik ben niet oer.
BeantwoordenVerwijderenik vond kamperen in de natuur met de kans op beren en zonder douche wel erg leuk. ik vond het vooral heel knus met zn tweeen in zo'n koud tentje terwijl je allebei nogal stinkt. maar zoals caar zegt: ik was steeds wel weer blij als ik na twee dagen in een hotel het oergevoel van me af kon wassen.
BeantwoordenVerwijderenIk kan me niet opgeven voor ER, omdat ik me veel te snel aan mensen erger (WIE HEEFT BESLOTEN DAT JIJ DE LEIDER BENT?!!??)....hoewel het waarschijnlijk erg leuke televisie op zal leveren is het mijn geduld niet waard. Maar goed, 10% lichaamsgewicht verliezen staat me dan wel weer aan.
BeantwoordenVerwijderenVerder ben ik al niet geschikt voor kamperen, hiken zal nog wel gaan, maar dan wel met de gedachte om 's avonds heerlijk in een boxspring in een fijn hotel te stappen :). Net als Caar ben ik niet oer.