Zijn winkelwagentje gevuld met pakken wijn

Regelmatig zie ik vrouwen lopen die op Wim de Bie lijken. Nu is dat niet zo’n kunst, want vrijwel alle grote, karikaturale vrouwen lijken ergens een beetje op Wim de Bie, zeker als ze een parelketting dragen of een geruite broekrok. Van de week zag ik in de tram echter Jay Leno als Nederlandse ambtenaar. Een provincieambtenaar wel te verstaan, compleet met aktetas en beige regenjas en vergezeld door zijn lelijke vriendin.

Afgelopen weekend sloeg echter alles, toen kwam ik in de supermarkt Eberhard van de Laan over twintig jaar tegen. Hij had een rode bandplooibroek aan, bijna verwassen tot roze. Zo’n broek dat een oud corpslid draagt in het weekend, en dat dan jaren, want het is een goede broek en hij zit zo lekker. Op de broek droeg hij een kreukelig colbertjasje. Erbij een blauwe sjaal, of eigenlijk een sjaaltje, zo’n lullig wollen dingetje dat al veel te lang meegaat. Zijn haar was te lang en achterop zijn hoofd zat een flinke kale plek. Aan een koordje hing zijn bril.

Zijn gezicht was gegroefd en zijn huid was nog valer dan anders. Als Van der Laan op tv komt ziet hij er altijd uit alsof hij al weken tegen een griep aan zit te hikken, zijn stem klinkt dan alsof hij al een paar dagen de keelpijn onderdrukt met Strepsils en thee met honing. De Eberhard van over twintig jaar zag eruit alsof hij al twintig jaar een griepje probeerde te onderdrukken: ongezond en moe.

Hij hing op zijn wagentje en leek daardoor zichzelf door de supermarkt te duwen. Een soort loopauto voor volwassenen. Zijn winkelwagentje was gevuld met pakken wijn en een halfje bruin. Ik durf te wedden dat hij na het rondje door de supermarkt bij de servicebalie een slof sigaretten heeft gehaald. Eberhard van de Laan over twintig jaar. Op een zaterdag in een supermarkt met een aantal pakken wijn. Het zal me niets verbazen.