Wie is Diederik?

Een column van Eef en Caar

Diederik Samsom is de nieuwe fractievoorzitter van de PvdA. We kennen hem wel, hij draait al jaren mee. Maar wie is de echte Diederik Samsom, wie is de man achter de retoriek en het activisme? Wij nemen u mee, op zoek naar de echte Diederik.

De camera zoemt in op een wandelende Diederik. Maar Diederik ziet de camera niet. Hij waant zich onbespied. Een zeldzaam moment in het leven van Diederik. Want altijd is er wel een camera in de buurt van de nieuwe fractievoorzitter, of een journalist die hem om een quote vraagt, of iemand die hem herkent. Maar dit keer niet. Het is vroeg in de ochtend. Diedrik loopt door Den Haag van het station naar de Tweede Kamer. Vandaag is een drukke dag. Hij moet een debat voorbereiden, er is een fractievergadering waarbij hij Ronald Plasterk in het gareel moet zien te houden en Lutz proberen te verstaan, en hij moet een interview geven aan Ferry Mingelen. Maar nu is het nog rustig in het hoofd van Diederik. Stilte voor de storm.

Diederik draagt een ribfluwelen jasje. Het is een mooi jasje. Een duur jasje ook. Hij durft dat nooit hardop te zeggen, maar hij houdt van mooie kleren. Vol schaamte bevoelt hij soms de mouwen van de colbertjes in de Bijenkorf. Soms snuft hij aan de mooie Italiaanse overhemden. Zijn handen glijden langs vesten van kasjmier. Hij wil het kopen, zijn creditcard brandt in zijn zak. Ja, Diederik heeft een creditcard! Als de achterban dat maar niet hoort.

Vol schaamte maar ook trillend van genot dwaalt hij langs de schappen vol dure Italiaanse dassen. Zo kocht hij ook dit mooie ribfluwelen jasje eens. Het tasje van de Bijenkorf nog voordat hij de winkel uit was in een Digros-tas gepropt. En thuis, als hij trots doch beschaamd voor de spiegel staat, weer de gedachte aan de achterban, aan zijn activistische verleden, aan zijn vrienden van vroeger die nu nog aan een winderige kerncentrale geketend zitten. Hij laat zijn vrouw dan altijd even het nieuwe kledingstuk wassen met verkeerde kleuren of met een dopje bleek. De merkjes knipt ze eruit en worden in de tuin verbrand. Dan komt hij er wel mee weg. Dan ziet niemand dat hij een modaal salaris aan kleding zou kunnen uitgeven.

Zijn vrouw was indertijd degene die zei dat hij zijn laatste drie haren ook maar moest afscheren. Diederik moest er een beetje van huilen, want onder zijn activistische no-nonsense uiterlijk schuilt een ijdele man. Toen de tondeuse uit was en hij zijn oogjes weer opendeed, schok hij heel erg: ‘Net Pim Fortuin!’ ‘Nee joh lieverd, zo moet je niet denken. Als je kaal bent, ben je niet meteen een nazi. Er zijn ook erge ziektes waar je kaal van wordt, denk daar maar aan als je het even niet meer ziet zitten. En Lenin was ook kaal.’ Dat hielp, maar niet helemaal. Een kale man die Samsom heet, zou dat wel goed overkomen?

Diederik is op weg naar de Kamer, zijn blik dwaalt af naar de etalage van een schoenenwinkel. Hier heeft hij een keer van die cognackleurige makelaarsschoenen met gesp gekocht. Die heeft hij aan een zwerver gegeven toen bleek dat zijn kinderen hem niet meer herkenden. Dat was een heel moeilijk moment. Niet vanwege die kinderen maar vanwege die schoenen. Die had hij in een opwelling gekocht toen hij langs de Fred de la Bretonniere liep. ‘Gedver,’ zei mevrouw Diederik, ‘je lijkt wel een VVD-er.’ ‘Het gaat toch om wat ik zeg en niet om hoe ik me kleed,’ wierp hij nog tegen. Maar nee, ook bij de PvdA blijkt de vorm toch minstens zo belangrijk als de inhoud. Jammer als je, zoals Diederik Samsom, eigenlijk een heel goede en dure smaak hebt.