Muziekbolwerk

Iedereen weet dat er typische mannendingen zijn, die alleen mannen snappen en mannen begrijpen. Dat is algemeen bekend en niemand kan er iets aan doen. Het gaat dan om zaken als hoe werkt de distributieriem of hoe moet je vlees roosteren op de BBQ. We schreven hier al eens eerder over (noot: vrouwen die denken dat zij de enige zijn die over opvoeden kunnen en mogen schrijven zijn net zo erg).

Een van de ergste mannenbolwerken is het gilde der oude muzieklulmannen. Denk hierbij aan iemand die er uitziet als Bob Geldof. Met een versleten spijkerjasje aan en haar tot minstens in de nek. Nu is er ook door een 'onafhankelijk' journalistiek medium vastgesteld dat muziek voor mannen is. Het gaat hier om Lust for Life Magazine. Van de titel alleen gaan de midlifeharen in je nek al overeind staan (en ik ben nog niet eens 30) maar met name de onderkop waardoor er wordt bepaald dat vrouwen niet de doelgroep zijn bezorgt heel kromme tenen. Waarom? vraag ik me toch af. Waarom dat beeld in stand houden? Is het inderdaad zo dat de meeste rock/popmuziekjournalisten mannen zijn en muziekredacties van allerlei media voornamelijk uit mannen bestaan, of heb ik een verkeerd beeld? En is dat dan erg? Zolang er goede en interessante muziekjournalistiek is, zou dat niet moeten uitmaken, lijkt me. Maar ik zou in ieder geval niet gaan werken voor een tijdschrift dat zich profileert als Mannenblad over muziek en meer en als welkomstgeschenk een cd van Tom Petty aanbiedt.

Niet alleen de geschreven pers heeft er een handje van om vooral aan het mannenmuziekbolwerk vast te houden. Vorig jaar was er een documentaire op de BBC, die leek interessant te worden: het ging over muziek en mode. Een soort Who wants to be Britain’s most influential fashionable musician? De aankondiging op de website luidde als volgt:

Writer Paul Morley takes a journey back through time to revisit his own adventures and misadventures in fashion and meets the pop stars who he feels are responsible for the way he looks now. … He seeks out the men who have influenced him and shaped fashion over the decades and finds a touch of himself in the glamour of Slade, the prog-rock playfulness of Jethro Tull, the androgyny of The Human League, the soberness and intellect of Joy Division, the darkness of Tricky and the geography teacher attire of Jarvis Cocker.

Helaas werd na een korte tijd duidelijk dat dit programma eigenlijk een soort van hopeloze zoektocht naar aandacht en erkenning was van de presentator, die zich overigens niet alleen door zijn zogenaamde vintage-look belachelijk maakte. Ten eerste was Morley meer in beeld dan de mensen die hij interviewde en was het programma, dat slechts een uur duurde (toch vrij kort om de periode Slade – Jarvis Cocker te bespreken), vooral gevuld met sfeerimpressies van de straten waar Morley doorheen paradeerde en nog wat muzikaal archiefmateriaal. Daar bovenop werd de voice-over van de beste man al vrij snel behoorlijk gezapig.

Een van de dieptepunten van deze documentaire was het interview dat Morley had met Bernard Sumner en Stephen Morris. Nu zou ik ook een beetje zenuwachtig zijn als ik hen mocht interviewen, maar in ieder geval zou ik niet proberen te doen alsof ik ook heel erg in-crowd ben en zeker niet over de vorm van de boordjes van Ian Curtis gaan neuzelen. Maar ik zou vooral niet vragen of de boodschap van de muziek wel tot uitdrukking kwam in de overhemden die de bandleden in 1979 droegen.

Tot op bepaalde hoogte kan ik me eroverheen zetten dat historische documenten die over de geschiedenis van de popmuziek gaan nooit van het “oudemannenonderelkaar en wijwarenerechtbij” stigma af zullen komen. En dat is nog steeds merkbaar in de huidige muziekwereld. Blijkbaar is dit een mannenwereld waar geen enkele vrouw door de muur heen kan bikken. De vraag is of we (m/v) daar iets aan zouden moeten doen.