De wachtkamer

Vanochtend moest ik even langs de huisarts. Geen probleem, behalve dat ik bovengemiddeld lang in de wachtkamer heb gezeten omdat de assistente een foutje had gemaakt. Nu was dat op zich geen ramp, ik had geen andere afspraken en dit was een mooie gelegenheid om mijn geduld te trainen. Of het ook goed was voor de gezondheid is een andere vraag.

Bij binnenkomst was de wachtkamer behoorlijk vol. Zo vol dat de ramen besloegen en zo vol dat dit waarschijnlijk de eerste tropische herfstdag genoemd kan worden. Maar eerlijk is eerlijk, de sfeer zat er goed in. Een jonge moeder met haar zoontje van 10 maanden. Een meneer van buitenlandse afkomst met vieze nagels. Een oudere mevrouw, type volksbuurt en een mevrouw met een veel te dikke tienerdochter. Het jongetje was ondanks zijn jeukende krentebaard woest aan het spelen met de bouwblokken in de speelhoek en zorgde onbedoeld voor entertainment voor bijna de hele wachtkamer.

De meneer met de vieze nagels probeerde hem te lokken maar zijn moeder hield hem angstvallig vast. De meneer zei ook dat kleine kinderen voor kleine problemen zorgen en grote kinderen voor grote problemen, waarop de moeder van de obese tienerdochter extra hard met haar ogen rolde. De volksbuurtmevrouw miste haar opppaskleinzoon en projecteerde nu alles op haar wachtkamergenootje door te proberen samen met hem een verjaardagsliedje te zingen. Dat lukte niet en ze stak haar frustratie niet echt onder stoelen of banken. De tienerdochter vroeg aan haar moeder wat een skelet was en de moeder vertelde dat ze eigenlijk weer terug moest naar de zaak. Toen rolde de dochter met haar ogen. Wat een heerlijk feest.

Bijna iedereen raakte opeens in gesprek met elkaar over kinderen, kleinkinderen, oppassen, middagslaapjes en inentingen en natuurlijk over polio. Opeens kwamen er allerlei persoonlijke en medische details boven tafel, terwijl niemand elkaar kende (ik deed hier niet aan mee trouwens). Toen werd de jonge moeder met haar zoontje bij de huisarts geroepen. Een omslagpunt. Dat was het einde van de gemoedelijke kindersfeer want nu was het zeikuurtje begonnen. Want waarom waren we gisteren met Koninginnedag niet vrij? Want bij de zuiderburen is dat wel het geval. En waarom moesten we zolang wachten? Hoelang moet jij al wachten? In het ziekenhuis moet je ook altijd zolang wachten. Nou, ze hebben nu ook een weer een dokter in opleiding. Daar ga ik dus mooi niet bij. Ja, ze moeten dan wel leren een keer maar niet op mij. Oh wat moet je lang wachten. Ik hoef alleen maar mijn bloeddruk op te laten nemen. Het is zeker koffie-uurtje bij de assistentes. Hahahaha.

Plots was iedereen aan de beurt en was de wachtkamer leeg. Wat een rust. En dat na 45 minuten gekletst en gezwam. Ik stond op en liep naar de balie om te vragen of het nog lang ging duren. Daar bleek dat mijn afspraak niet ingepland was, maar gelukkig kon ik meteen geholpen worden. Eenmaal buiten ademde ik eens diep in en trapte de pedalen van de fiets goed hard in. Zo ben ik hopelijk de in de wachtkamer opgelopen milde najaarsdepressie weer kwijtgeraakt.