Gisteren was het Culturele Zondag; een zondag met een speciaal thema waarop er allerlei activiteiten en workshops te doen zijn. Verspreid over de hele stad, vaak gratis en vaak met mooi weer dus succes verzekerd. Gisteren stond in het kader van muziek en dat betekende voor mij dat ik op de bühne stond tijdens een zomerconcert. Met mijn zangclubje van in totaal zes sopranen, mezzo's en alten (alhoewel, een beroemde dirigent zei ooit: “eigenlijk zijn alle vrouwen mezzosopraan”) mochten we drie nummers ten gehore brengen tijdens een middag gevuld met solo's, duetten en kwartetten.
Het was spannend en warm. Mijn hartslag was de hele dag al significant hoger dan normaal en tijdens de lunch had ik met moeite twee boterhammen naar binnengewerkt. In de zaal zaten zo'n 150 mensen waaronder maar liefst tien afgevaardigden uit mijn familie. Na het zingen van het eerste nummer en het in ontvangst nemen van het applaus verdwenen de zenuwen een beetje, het ging eigenlijk wel lekker en zoals hardlopers wel eens high zijn van het rennen, onderging ik gewillig de muziekhigh.
Toen het laatste nummer voor de pauze. Ik kende mijn partij door en door, ik had gewerkt aan mijn tekstbeleving en aan mijn stagepresence en bij de inzet van het tweede couplet ging het fout. Mijn inzet was vals, ik raakte in de war, kon de harmonie niet meer vinden en keek in paniek naar de alt waarmee ik de partij zong. Haar grote bruine ogen werden opeens geniepig kleine spleetjes die indringende, woedende bliksemschichten op mij afvuurden waardoor het nog lastiger werd om de draad weer op te pakken. Het lukte een beetje en ik hervond me gelukkig op tijd voor het slotakkoord.
Pauze. Even ademhalen en mijn vader schoof met een drankje in zijn hand langzaam mijn kant van de zaal op. Hij vond het wel verrassend om mij op het podium te zien en vroeg zich af waarom we nooit iets eerder met mijn talent hadden gedaan. Pardon? Talent? We?
Flashback. 1992, een oude muffe gymzaal. In een veel te grote boerentrienenoutfit probeerde ik een liedje over een weermachine uit te kramen. Van ademsteun en bovenresonans had ik toen nog niet gehoord en mijn ouders applaudiseerden aan het eind van de groep 8 afscheidsmusical plichtmatig. Tsja, het is toch je kind dat daar voor lul vals staat te zingen. Mijn ouders hebben de hoop op een muzikale carrière voor hun oudste dochter toen definitief opgegeven. Conservatorium zat er zeker niet in en na groep 8 moest ik verplicht mijn blokfluit inleveren en de piano in de woonkamer is er ook nooit meer gekomen.
Terug naar gisteren. Het laatste nummer van het concert. Een tweestemmig musicalnummer. Niet mijn favoriete genre en een paar lastige laatste maten. Het knalde. Het ging perfect en de laatste noten rolden er soepel en krachtig uit. Dit is het, de muziekhigh. Een miljoen keer beter dan hardlopen. Mijn vader applaudiseerde, maar nu met volle overtuiging.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten