Ik zag geen roze wolk

De eerste weken van een zwangerschap zijn niet echt leuk. Ik kan jullie vertellen, de verhalen van de roze wolk zijn niet waar. Althans niet in mijn wereld. Ik zag geen roze wolk. Ik zag een zwangerschapstest verkleuren en was daarna weken bezig mezelf overeind te houden. Ik voelde me alsof ik met een niet-uitgeziekte griep rondliep. En ik denk dat ik niet de enige ben die zich zo voelde in de eerste weken van zijn zwangerschap.

Je bent blij dat je jezelf uit bed hebt gekregen en hebt gedoucht. Je kleren zijn in ieder geval schoon en je zit 's ochtends aan de eettafel te bedenken hoe je in hemelsnaam op je werk moet komen. Wat zal minder vermoeiend en vervelend zijn, een overvolle tram met stinkende mensen en het risico dat je midden in die tram op de rode wollen jas van een tramgenote kotst, of de fiets waarbij je de garantie van frisse lucht hebt maar waarbij je ook elk moment van vermoeidheid of misselijkheid of beiden om kunt vallen en niet zeker weet of je de plaats van bestemming gaat halen? En dan is het te hopen dat het vuilnis die dag niet buiten staat want dan is de kans dat je kokhalzend je stuur recht probeert te houden levensgroot.

En elk obstakel op je pad kan zorgen voor belachelijk veel stress. Zo is een opgebroken rotonde en de omweg die nodig is om het ding te omzeilen een breinbreker van jewelste. Op je werk is het een kwestie van wakker blijven en de lunch ontwijken en jezelf wel tijdig voeden met de crackers en meegebrachte appels. Weken ben je bezig een ingenieus voedingssysteem te onwikkelen waardoor je zo weinig mogelijk misselijk bent. Daarna de terugweg naar huis, dezelfde hel al als de heenweg. Om vervolgens liggend op de bank te wachten tot iemand je eten brengt en je jezelf naar je bed kunt slepen. Om acht uur moet de tv uit want ook van bewegende beelden word je misselijk. En na tien keer naar de wc te zijn gegaan, val je eindelijk in slaap om de volgende ochtend weer opnieuw te beginnen. Op naar de kamergenoot die weer vrolijk vraagt 'of je nog iets leuks hebt gedaan' de avond ervoor.

Natuurlijk overdrijf ik en zijn er ook goede dagen. Niet elke dag is in die eerste weken een gevecht om op de been te blijven en te blijven functioneren. Er zijn heus wel momenten dat je je een beetje goed voelt. Goed genoeg om je kleren te strijken, goed genoeg om eten te koken, goed genoeg om op de bank onder een dekentje alle afleveringen van Jon & Kate plus 8 te kijken. Maar eerlijk gezegd is er die eerste weken weinig aan. Er zijn geen roze wolken. Er is ongekende vermoeidheid, misselijkheid en een continu gevecht om dat allemaal verborgen te houden voor je omgeving. Daarnaast ben je voortdurend bang dat het fout gaat, dat je je zwangerschap inbeeldt en dat je eerste echo een drama wordt. Daarna wordt het wel beter hoor. Maar geloof de mensen niet die zeggen dat je de eerste weken al stralend babykleertjes staat uit te zoeken terwijl je steeds moet denken aan ‘het wondertje in je buik’.