Je kon een bierglas horen vallen

Een lange rij stond voor de ingang van de concertzaal. Het optreden van deze avond was volledig uitverkocht. Wie kwam er dan? Ben Howard, een jongen van een jaar of 23, gitarist en vooral: prachtige-liedjes-schrijver. Maanden geleden had ik m'n kaartje al gekocht, ik zag dan ook erg uit naar deze avond.

Een onbestemd gevoel bekroop mij toen ik de kletsende mensenmassa zag. Shit. Al deze mensen zouden natuurlijk ook gaan kletsen tijdens het concert! Want Ben Howard maakt breekbare, rustige liedjes... Ideale achtergrondmuziek dus. Er hingen wel postertjes met 'SSTT' er op, maar dat zou vast weinig indruk maken.

Het voorprogramma was niet boeiend, zowel de artiest zelf als het publiek was niet geïnteresseerd. Er werd dus vrolijk gebabbeld. Er zat maar liefst 45 minuten pauze tussen beide acts, waarin het geduld van sommige toeschouwers dus flink op de proef werd gesteld. Het publiek was dan ook uitgelaten toen Ben Howard het podium op kwam.

Hij bedankte ons voor onze komst, ging zitten, ging spelen en... het werd stil. Zó stil, dat ik even vergat dat ik met 1800 anderen in één ruimte stond. Zó stil, dat je een bierglas kon horen vallen. Zó stil, dat zelfs Ben Howard er verbaasd over was: "This has been the quietest audience I've ever played for in my life, it's amazing."

En 'amazing' was het. Ben Howard is een fantastische artiest. Hij dwong de zaal haast tot stilte met zijn geweldige gitaarspel en prachtige liedjes. En de zaal? Tussen die prachtige liedjes door werden er goedkeurende opmerkingen gefluisterd, maar de rest van de tijd blééf het stil. Ik heb genoten, zowel van Ben Howard als van het publiek.