Weer het weer

Het kan niet uitblijven, de eerste column over het weer. Het moet er weer eens van komen, en dus schrijf ik hem maar. Het weer. Het houdt ons bezig. Althans mij in ieder geval, maar ik heb ook niet zo veel anders te doen. Maar toch, het blijft me verbazen dat Nederland met wat sneeuw meteen ontregeld is.

Zelfs nadat we vorig jaar met de sneeuw toch aardig hebben kunnen oefenen, blijkt het nu toch nog moeilijk om het openbare leven in goede banen te leiden. Ik doel dan niet alleen op het falen van de treinen en trams. Dat die niet of nauwelijks of onregelmatig rijden kan geen verrassing meer zijn. Ik hoorde gister zelfs dat de nieuwe sprinters niet getest zijn in de sneeuw en dus waarschijnlijk uitvallen bij een sneeuwbui. En waarom ben ik dan toch niet echt verbaasd als ik dat hoor? Waarschijnlijk omdat ik het openbaar vervoer in Nederland niet zo hoog heb zitten.

Maar, zoals gezegd, mijn verbazing betreft niet alleen het openbaar vervoer maar ook (en vooral) de middenstand in Nederland. In de winkelcentra bij ons de buurt is vrijwel geen straat gestrooid of geschoven. Winkelend publiek moet zich eerst door een ondergesneeuwde parkeerplaats heen ploegen, hopen dat ze niet vast komen te zitten met hun auto (en geloof me, dat heb ik gister en zaterdag regelmatig zien gebeuren), voordat ze zich al schuifelend over de langs de winkels gevormde ijsbaan kunnen begeven. Waarom is er geen winkeliersvereniging die de straat even schoon schuift en daarna strooit? Je wil toch dat mensen je winkel bereiken, zonder gebroken ledenmaten? En dat ze daarna bepakt met inkopen de straat weer op durven? En waarom wordt de parkeerplaats niet ook even aangeveegd zodat het mensen uitnodigt te komen parkeren en winkelen? De enige ‘middenstander’ die ik dat heb zien doen was de begrafenisondernemer, die was met een tractortje zijn parkeerplaats aan het schuiven. En dat terwijl zijn klanten toch wel komen, weer of geen weer.