Snoertjes, the movie

Er zijn allerlei werelden waarvan ik geen benul heb. Mensen die dingen doen waar ik geen idee van heb. Ik heb een levendige fantasie, dus van sommige bezigheden heb je wel een vermoeden, maar voor andere dingen heb ik misschien een blinde vlek. Dan is daar de meneer en die opent dan mijn ogen.

De meneer heeft soms heel andere interesses dan ik. We houden allebei van lekker eten, films kijken, goede wijn, politiek en een goed boek. Waar ik niet wild van word en hij wel? Electronica, computers en de sub-hobby: snoertjes. Wij hebben thuis een grote zolder en het leuke aan zo’n zolder is dat je er allemaal zooi op kan bewaren. Eens per jaar lopen we al die spullen langs en dan kijken we wat we weg kunnen gooien. Voor kleding geldt: een jaar niet gedragen is weggooien. Maar als de meneer een doos met oude meuk van m’n oma opent en vraagt of dat weg kan, nee, al is het in geen jaren aangeraakt. Misschien heb ik er later nog wat aan. Later, als ons huis eindelijk verkocht is en ik de ruime keuken van ons rijtjeshuis inruim.

Naast dozen met oma-spullen staan er ook grote tassen op zolder. Grote Albert-Heijntassen. In deze Albert-Heijntassen zitten rollen. Grote rollen snoer. Kleine snoertjes. Stekkertjes. Kabels. Om precies te zijn: tulpstekkers, coaxkabels, internetkabels, kroonsteentjes, elektriciteitskabels, internetkabels, tv-kabels, telefoonsnoertjes. En die dan in allemaal verschillende lengtes. Kort voor iets dat dichtbij staat en lang voor als je het hele huis door moet. Elke keer als we opruimen vraag ik of er een tas weg kan. Maar dat kan niet. Want, zo zegt de meneer, die kunnen nog wel van pas komen. En dan rolt hij ze allemaal netjes weer op en doet ze soort bij soort in allemaal tasjes en die tasjes weer in een grote tas. Dan kunnen we er weer een jaar tegen. Fascinerend.

Het is trouwens wel waar. Op een gegeven moment komt er wel weer een snoertje van pas. Dan koopt de meneer een nieuw apparaat en daar moeten dan snoertjes in en aan en om en aan die snoertjes moeten weer stekkertjes en verloopstukjes en dan is er weer een speciale tang om de snoertjes te strippen en de stekkertjes te bevestigen en dan hebben wij dat allemaal al. Hartstikke mooi.

Van de week was het zo ver. Toen kocht de meneer een nieuw apparaat, een versterker. Het schijnt een heel mooie dure en ingewikkelde te zijn. De versterker is er nog niet, maar de meneer wilde zich alvast inlezen in het onderwerp. Op een gegeven moment vroeg ik me af waarom hij naar een filmpje van een man met een versterker in een lelijke huiskamer zat te kijken. Wat bleek? Deze man, een Duitser, gaf uitleg over de aangeschafte versterker. ‘Erklärung der Basisfunktionen und Anschlüsse.’ Vanuit zijn huiskamer, die voornamelijk bestond uit een leren bankstel en een paar afzichtelijk grote boxen, liet de man zien wat voor ingangen er aan de achterkant van de versterker zaten en welke stekkertjes daar dan in moeten. Compleet met screen shots en inzoomen op de bewuste kabelingangen. En ik dacht: Wat een prachtige hobby! Dat kan dus ook nog! Naast de sub-hobby van het snoertjes verzamelen is er dus ook nog de sub-sub-categorie van het instructiefilmpjes maken. Fantastisch!

Dat vind ik nou mooi, dat er mensen zijn die hun vrije tijd vullen met het maken van dit soort filmpjes. Dat had ik niet zelf kunnen bedenken en ik vind het een troostrijke gedachte dat er , wanneer ik op een druilerige zondagmiddag een wc-pot schrob, ergens in Duitsland een man in een lelijke huiskamer een filmpje over snoertjes opneemt.