De natuur doet rare dingen. Zo hoorde ik een tijdje geleden Jeroen Krabbé bij De Wereld Draait Door uitleggen dat een babyzebra de print van zijn moeder uit zijn hoofd leert en zo weet bij welke zebra hij moet blijven. Dat een klein diertje, net op de wereld, al zo geprogrammeerd is, is bizar.
Ik maakte onlangs iets vergelijkbaars mee. Mijn dochtertje was nog geen dag oud toen ik me ineens realiseerde hoe ontzettend veel ik van haar hield (en nog steeds houd hoor). Ik was verbaasd, want ik kende haar toch helemaal niet, ik had geen gesprek met haar kunnen voeren, kende haar karakter helemaal niet, ze was namelijk nog geen dag bij me. Ze was in feite gewoon een klein baby'tje dat ergens een beetje leek op hoe ik er als baby uit zag. Met andere baby’s had ik nooit dat ik overspoeld werd door liefde, maar met deze baby ineens wel.
Dat moest de natuur zijn. Rationeel is niet te verklaren waarom je wel van je eigen baby houdt maar niet van elke ‘random’ baby. Ik weet niet of het ermee te maken heeft dat ik haar al negen maanden mee had gedragen, haar vader hield namelijk ook meteen al van haar.
Ik weet ook niet of het komt door de bevalling, dat je door een moeilijk, gezamenlijk proces naar elkaar toe groeit of zoiets. Ik denk eerlijk gezegd van niet. Ok, ze kan er feitelijk vrij weinig aan doen, maar het deed toch wel pijn die bevalling. En ergens is dat wel haar schuld. Of is het mijn eigen schuld en die van haar vader omdat wij op een gegeven moment kinderen wilden?
Ik weet ook niet of het komt doordat ze op mij lijkt als baby, want ik ken mezelf als baby alleen van de foto’s en (wederom) haar vader houdt ook van haar (maar ook van mij, misschien helpt dat).
Kortom, ik weet niet waarom ik ineens van mijn eigen kind hield. Het zal echt de natuur moeten zijn, want rationeel is het niet te verklaren. En het is maar goed ook dat ik ineens van haar hield, want ze houdt me ’s nachts soms enorm uit mijn slaap (iets waar ik erg aan gehecht ben, mijn slaap), maar elke ochtend als ik haar zie, ook als ik nauwelijks heb geslapen, denk ik ‘wat is het toch een lieverdje en wat hou ik van haar’.
Mooi!
BeantwoordenVerwijderenOnvoorwaardelijke en onomkeerbare liefde als een tatoeage in je hersens die geplaatst wordt op het moment dat zo'n wezentje geboren wordt........En dan komt ruim 3 jaar later zo'n mormeltje op je afrennen als je thuis komt en die begint enthousiast en met rode wangen te vertellen dat hij die dag met de slee heeft gespeeld en dat hij nieuwe laarzen heeft en dat daar gezichtjes op staan en dat hij die zelf heeft uitgezocht en dat de mevrouw van die winkel heel lief was en dat mama ook laarsjes voor zijn zusje heeft gekocht en dat en dat en dat en toenne en toenne en toenne......en dan begin je zomaar te huilen.....gewoon uit pure liefde die je overspoelt......Dat heb je inderdaad nooit met andermans kinderen.....Mooi detail in de schepping, die automatische-ouder-kind-verbinding!
@hh ah wat lief!
BeantwoordenVerwijderen@hh Wat een prachtig verhaal, heerlijk!
BeantwoordenVerwijderen@hh: prachtig, inderdaad, echt heel mooi. Ik zou er bijna een kinderwens bij ontwikkelen. Ik kan het me ook echt voorstellen, dat die geestdriftige peuter vervolgens enthousiast zijn of haar snottebellen aan de mouw van je pak smeert en je denkt: tja, je bent dan wel een smeerpoets, maar wel mooi MIJN smeerpoets.
BeantwoordenVerwijderen@R2:
BeantwoordenVerwijderenPrecies....en van je eigen smeerpoets kan je veel hebben :)