Muziek: The Tallest Man on Earth

Singer-songwriter is een moeilijk genre waar ik over het algemeen niet al te beste associaties bij krijg. Ligt niet aan het genre hoor, maar aan mij natuurlijk. Het is vaak ronduit saai. Jongen met gitaar en jengeldebengelakkoorden of meisje met dertienindozijnpianoloopje.

Gelukkig is er dan soms een uitzondering. Die bevestigen de regel god zij dank. Een voorbeeld van de uitzondering is The Tallest Man on Earth, die eigenlijk Kristian Matsson heet. Een man met een gitaar/banjo die singersongwriterfolkblues maakt. Dat denk ik tenminste, het is altijd een beetje lastig met de labels.

Wat Matsson voor mij anders maakt dan de Tim Knollen en Laura Janssens van deze wereld om maar eens wat van eigen bodem te noemen, is het feit dat ik geloof wat hij zingt. Ik geloof dat hij het voelt, dat hij het meent. Er wordt niks geacteerd. Zijn muziek is melancholisch zonder sentimenteel te worden. Het is misschien een niet heel origineel maar het werkt toch wat hij doet omdat er geen doos vol trucjes van stal wordt gehaald. Hij heeft een snikje in zijn stem dat er juist niet voor zorgt dat er pallets met tissues aangerukt moeten worden, maar dat een warm gevoel geeft.

Sometimes The Blues Is Just A Passing Bird is de EP die Matsson dit jaar uitbracht en ik sla mezelf voor mijn kop dat ik hem gemist heb op het festival Le Guess Who? in november. Ik troost me maar met de vijf nummers op de EP, met The Dreamer als hoogtepunt. Met een klein traantje in mijn ooghoek geniet ik van de rauwe stem van Matsson. Denk aan herfstblaadjes en aan een goede borrel, en aan de kracht van muziek.