Schoenen die voeten haten

Enid had niet door dat in de gang van haar Zweedse designappartement de deksel van één van haar schoenendozen was gevallen. De doos stond scheef op het schoenenrek in de gang. Vermoeid van een lange dag werken had ze geen oog meer voor details. Het appartement was leeg, een soort symbolische leegte die al een langere periode haar gemoedstoestand typeerde.

Onderuitgezakt met een goed glas merlot in de hand voelde ze haar ogen langzaam dichtzakken. Buiten schemerde het al en haar gedachten dwaalden af. Ze startte haar computer op en haalde de laatste versie van google chrome binnen. De virusscanner draaide op volle toeren en liet haar weten dat een externe source haar harde schijf probeerde te kopiëren. Enid stond op om de back-up van haar net nieuw aangeschafte HDdrive te pakken toen ze iets hoorde ritselen in de gang. Was het haar verbeelding, of stond een van haar schoenendozen open? Ze besloot er geen aandacht aan te besteden en richtte zich weer op haar computer.

Verzonken in het regelen van de updates en het kalmeren van de virusscanner, merkte ze niet op dat opeens, midden op de net gewaxte houten vloer, een lakleren linkerlaars stond. Cognackleurig. Kalfsleer. Uitdagend. Glanzend. Enid dacht dat ze hallucineerde van vermoeidheid maar het onherroepelijke geluid van het tikken van de hak op de houten vloer van het appartement deed haar sidderen.

Ze aarzelde niet en in een fractie van een seconde had ze de laars in de houtgreep. Enid en de laars waren aan elkaar gewaagd. Dit zou een gevecht worden waarbij één van hen het niet zou overleven. Ze sleepten elkaar over de vloer en de laars schreeuwde het uit toen het eerste stukje leer van de hak kapotschuurde over het tropisch hardhout. Dit was precies dezelfde hak die Enid eerder dit gevecht haar scheenbeen had doen breken.

Het gevecht verhevigde maar de ervaren jiujitsu-beoefenster had de laars in haar macht en het lukte om het modestuk te overmeesteren en vast te binden met een riem. "Nu zul je het weten hoe het met je afloopt als je me zo bedreigt en besluipt." Enid liep langs de gevallen schoenendoos door de gang naar de bergkast en pakte haar dressuurzweep en een setje glimmende zilverkleurige sporen...