Denkend aan Holland... I do not heart Drenthe

Ik schreef het al eerder onder de comments bij onze prijsvraag, I do not heart Drenthe. En daar gaat deze column dus over, het is de eerste uitwerking van een aantal door jullie aangedragen onderwerpen. In de nieuwe rubriek 'Denkend aan Holland' zullen we steeds een stuk van Nederland beschrijven: een provincie of een stad of dorp waar we iets of juist niets mee hebben.

Een aantal weken geleden waren wij een weekje in Drenthe. Via vakantieveilingen.nl hadden we een huisje in een bungalowpark geboekt (ik denk dat deze zin door gaat voor de meest burgerlijke zin van het jaar). Omdat onze dochter nog niet erg graag erg lang in de auto zit leek het ons een goed idee niet al te ver weg op vakantie te gaan. Omdat ze voor haar eten nog steeds vaak een magnetron nodig heeft, leek het ons handig om een huisje te boeken en niet te gaan kamperen.

En zo zaten we op een herfstige maandagmorgen in Drenthe. In Borger om precies te zijn. Onze volgepakte auto reed door het Drentse Borger met zijn schattige gerestaureerde boerderijtjes, zijn straatjes met kinderkopjes, zijn bloeiende hortensia’s, zijn aangeharkte tuintjes en zijn bejaarden in hun keurig gewassen Japanse auto’s van maximaal anderhalf jaar oud.
We bezochten in Borger het hunebedmuseum. Hadden we van tevoren al niet heel hooggespannen verwachtingen over het museum, na afloop bleken zelfs die verwachtingen te hoog. Een berg stenen in een afgetrapt grasveld, een museum met heel veel kapotte schaaltjes, een paspop met dierenvel, een museumwinkel met Drentse Wim de Bie-dames, mij krijg je er niet warm mee.

Vooraf maakte we nog grappen dat het museumrestaurant vast broodjes hunebed verkocht, maar die grappen bleken de waarheid. Ergens halverwege ons bezoek begon het te regenen. Jullie begrijpen dat Drenthe die dag mijn hart niet gestolen heeft.

Maar ook de rest van de week kwam het niet meer goed tussen Drenthe en mij. Het bungalowpark was winderig en leeg en had een te grote hoeveelheid quasi-hippe eetttentjes die vrijwel de hele week dicht waren. Borger en Rolde waren prima om te lunchen en wat boodschappen te doen, maar daarna keek je elkaar aan en wenste je dat je jezelf ergens kon gaan bezatten. Maar een echt goed café was er niet, en tja, we moesten ook nog terug met de auto. Naar het winderige bungalowpark met het subtropische zwemparadijs.

We reden die week nog wat door het landschap. We bezochten Westerbork. Zou je denken dat je van een bezoek aan een doorgangskamp alleen al een aardige depressie kon oplopen, dan vergis je je. De opzet, inhoud en het formaat van het museum zijn zo summier en impressionistisch dat je ook daar treurig van wordt. Van het kamp zelf staat geen barak meer overeind en aan de hand van ophogingen in het gras moet je zelf maar zo’n beetje raden hoe het er uit heeft gezien. Ik heb vrijwel nooit een museum gezien waarin onze geschiedenis zo slecht werd verteld.

Dat was dus Drenthe. Kaal, winderig, ongezellig. De geschiedenis die ze er hebben wordt slecht verteld of heel saai. Ik verlangde naar Limburg: gezelligheid, warmte, glooiend landschap, bier en vlaaien, goedgeklede mensen. Nee, tussen Drenthe en mij komt het niet meer goed.