Einstein Bwain

De column van H over Napoleon-memorabilia, waaronder een haarlok, deed mij terugdenken aan een prachtige documentaire die ik tijden geleden op tv heb gezien. Bij gebrek aan een dvd en om de lezer toch deelgenoot te maken van deze wonderschone ervaring, zal ik proberen het verloop van het verhaal uit te leggen. Overigens is de documentaire wel in delen en in slechte kwaliteit te bekijken via Youtube. Ik raad iedereen aan dit te doen. Echt iedereen.

De titel van het juweeltje is Einstein's Brain, zeer treffend, het gaat hier immers over de hersenen van Albert Einstein. En dan niet zo zeer wat zich in de hersenen van de grote geleerde heeft afgespeeld en wat daarvan het resultaat is, nee, het gaat om de fysieke hersenen van Einstein en wat daar na zijn dood mee gebeurd is. Het verhaal gaat namelijk dat deze uit zijn schedel zijn gelicht en ergens op sterk water worden bewaard.

Een Japanse professor in de Wiskunde en Wetenschapsgeschiedenis genaamd Kenji Sugimoto, die zich zijn leven lang heeft beziggehouden met het leven en werk van Albert Einstein, reist af naar Amerika om daar het sluitstuk van zijn onderzoek naar de door hem zo bewonderde geleerde te vinden, om zo te kunnen vaststellen waardoor deze zo geniaal was. Volgens de overlevering zouden in het Princeton Hospital de hersenen verwijderd zijn, maar niemand weet waar de weckfles gebleven is, aangezien die door onbekenden is meegenomen.

Het gegeven van iemand die op zoek is naar een pot met beroemde hersenen is al vrij opmerkelijk, maar wat deze documentaire echt bizar maakt is professor Sugimoto. In een van de eerste scènes zie je hem rondschuifelen, daaronder zweverige muziek en het geluid dat als een rode draad door de documentaire loopt: opgewonden diep gekreun. De beste man is zo geobsedeerd dat hij telkens terugvalt in een soort gesteun en gegrom dat ik het beste kan verwoorden als "Mraaah, wohhh, hmmmmrrrr, Einstein Bwain, hmwrr." Dit kan hij ieder moment inzetten. Het mooie is dat zijn obsessie zo groot is, dat hij niet bedenkt dat anderen deze obsessie niet hebben en hij nogal eens met de deur in huis valt. Zo spreekt hij in de gang van een instituut een niestvermoedende medewerker aan met de woorden: "Einstein Bwain? Looking foh Einstein Bwain. Mrah wahaw, okeh."

Het mooie aan de documentaire is hoe Sugimoto volledig opgaat in zijn zoektocht, zich daarbij niets aantrekkend van hoe dit overkomt op de wereld om hem heen. Dat kan ook niet anders, hij heeft hier helemaal geen idee van. Anders zou hij ook niet in de McDonalds van New Jersey om "Einsteinbwain" vragen maar gewoon om een milkshake. Dat is bewonderenswaardig. De man blijft gefocussed, hij is een volhouder. Als alles tegen lijkt te zitten en het spoor doodloopt beklimt hij op zijn sokken een standbeeld van Einstein, en zo komt hij op het volgende idee, op zoek naar Einsteinbwain. Zo gaat het maar door, een bizarre en prachtige zoektocht, mooier dan alle avonturenfilms bij elkaar. Beter dan Tombraider, spannender dan Indiana Jones en grappiger dan The Jewel in the Nile. Zo is een avonturenfilm bedoeld. George Lucas eat your heart out.