Haalbare kaart

"Dat is natuurlijk een mooi idee, maar is het wel haalbare kaart?"
"Jazeker, dat is haalbare kaart."

Haalbare kaart. Iets is haalbare kaart. Die kende ik niet. Even twijfelde ik aan mezelf, heb ik dit nou jaren verkeerd gebruikt? Soms heb ik dat. Bijvoorbeeld toen ik een paar keer achter elkaar verschillende mensen 'middelpuntvliegende kracht' hoorde zeggen. Dat had nog best aan mijn gebrek aan natuurkundige kennis kunnen liggen. Ik dacht met mijn beperkte natuurkundige inzicht dat die kracht middelpuntvliedend was, maar het heeft gewoon iets met vliegen te maken. Of toen ik meermaals 'sjieke bedoeling' hoorde. Ik kreeg het er warm van. In het boek Lieve Céline van Hanna Bervoets (over een vrouw die fan is van Céline Dion, een aanrader) wordt dat heel vaak gezegd en daar moest ik heel hard om lachen, maar na een paar keer zo'n live bedoeling sloeg toch even de twijfel toe.

Nu ook weer. Lekkere koffie, heerlijke kaas, mooie wol, stinkende lucht en haalbare kaart. Zou het dan toch...? Die journaliste van BNR zei het echt. En de man die ze interviewde zei het vervolgens ook. Hoewel, het zou kunnen dat zij in de war was met 'open kaart'. Je speelt immers niet een open kaart, maar open kaart. En die man zei het na, omdat hij haar niet durfde te verbeteren of ook aan zichzelf twijfelde. In een fractie van een seconde nam hij de beslissing om dan ook maar 'haalbare kaart' te zeggen. Hij voelde de druk van het interview, twijfelde aan zijn eigen taalkennis en daar ging hij. En zo gaan wij er misschien binnenkort allemaal achteraan. Het taalgebruik handhaven is immers niet haalbare kaart, dat lijkt me duidelijk.