Barokverdriet

Ik heb nog nooit van iemand gehoord die een beetje van barok houdt. Of je bent een fan, of je bent een hater (wat je automatisch een romantiek-liefhebber maakt heb ik het idee). Feit is wel dat iedereen in zijn of haar leven ooit in aanraking komt met een stukje barok naar de mensen toe. Of het nou in een housemix van Michel de Hey is of in een commercial voor biologisch dynamische karnemelk.

Mijn barokontgroening was tijdens mijn studententijd en bestond uit Georg Friedrich Händel. Uit heel veel Händel. Ik had nog net geen poster van de beste man boven mijn krakkemikkige studentenbed hangen. De liefde is nooit over gegaan maar op een gegeven moment wil je toch eens wat anders. En dan is er opeens die andere beroemde barokman: Henry Purcell. Turn then thine eyes ging op repeat, samen met Thou knowest Lord, totdat ik klaar was voor het echte werk (lees: langer dan een enkele aria naar een muziekstuk luisteren).

Tranen rolden over mijn wangen toen ik Dido voor het eerst hoorde zingen. Zoveel bitterzoete muziek. Pijn, liefde en afscheid. Vanavond hoor ik Dido live in Amersfoort. Ik voorspel 26 graden en rechtopstaande haren. Tot vanavond nog maar een paar keer op repeat. Om het af te leren. Er zijn trouwens nog kaartjes.