Wc-etiquette

Werken op een kantoor met veel mensen zorgt soms voor vreemde dilemma’s. Een risicogebied is met name de wc. De kantine overigens ook, zo heb ik gemerkt, zeker wanneer een van de schoonmakers de tafel waaraan je zit vergelijkt met het krakende bed van zijn ouders, erbij vermeldend dat hij verwekt is in dat bed, om vervolgens zijn bezwete gezicht af te nemen met het doekje waarmee hij zojuist nog melkvlekken van tafel heeft staan boenen.

Deze schoonmaker is terecht zo bezweet, hij moet immers ook de wc’s schoonmaken waar ik soms vol afgrijzen op moet plaatsnemen. Een vriendin wees mij erop dat je op een festival blij mag zijn als je überhaupt de pleepot tussen de kluiten modder kan ontwaren, en dat relativeert een hoop op wc-gebied. Toch verwacht ik in een bedrijf met volwassen en niet dronken collega’s dat ze zonder moeite de wc vrij van allerhande geel-, bruin- of zelfs roodgekleurde spetters kunnen achterlaten. Onterecht, soms sta ik eerst de wc schoon te maken voor ik met ene gerust hart plaatsneem. Omdat ik vind dat mijn derrière beter verdient. Zeker omdat ik er de hele dag op zit. Dit is wel het minste dat ik voor haar kan doen.

Mijn neus ontzie ik trouwens ook graag, daardoor kwam ik op dit hele wc-geneuzel. Bij ons zijn twee wc-hokjes per verdieping voor de dames. Graag neem ik plaats in het hokje waar niet net iemand is geweest. Het hokje waar de bril afgekoeld is tot omgevingstemperatuur en, belangrijker nog, waar de poeplucht is weggetrokken. Dus kan het zijn dat ik een hokje binnenloop om vervolgens rechtsomkeert te maken en het aangrenzende hokje te kiezen.

Dan nu het dilemma: hoe doe je dat als de poeper zich nog in de ruimte voor de wc’s bevindt? Als de poeper haar handen wast en in de spiegel jou het hokje in ziet lopen? Je hoorde de stortbak vollopen, maar doordat beide deuren dicht waren wist je niet uit welk hokje het geluid kwam. Je wist het, mijn kansen zijn fifty-fifty, je waagde de gok, trok de deur open en… o nee, een warme poeplucht! Loop je naar binnen, kokhalzend van andermans lucht? Of draai je je om en kies je voor het andere hokje? Hoe beledigend is het als iemand jou te hard vindt stinken om in die lucht te gaan zitten?

Ik heb het me geprobeerd in te denken, hoe het moet voelen om op die manier beledigd te worden. Wat vraag je je dan allemaal af? Doet ze dat bij anderen ook of alleen bij mij? Maak je het bespreekbaar, de olifant in de kamer? Want reken maar dat je eraan denkt, de volgende keer dat je elkaar kruist in de gang. “Zij vindt dat mijn poep stinkt.” Erover klagen bij andere collega’s kan ook niet.

De gedachte gaf me een vreselijk gevoel, ik hoop dat zoiets me nooit zal overkomen. Daarom zal ik voortaan gewoon plaatsnemen, zelfs al ben ik nog zo bang dat die geur in m’n kleren gaat zitten. Het gevoel van schaamte, dat wens je je ergste vijand nog niet toe.