Niet te stillen Disneyhonger

Sommige mensen worden gillend gek bij alleen het idee al, maar ik zoek Disneyland Parijs meerdere keren per jaar op. Vrijwillig, ja. Naast het sparen van Teletekstpagina’s en het bemoederen van mijn kat heb ik dus nog andere vreemde hobby’s. In juli 2010 begon mijn Disneyverslaving. Toen ging ik met mijn broer vijf dagen lang naar Walts grote geldmachine. We bekeken shows met dansende beren en verlichte vlinders, gilden onze longen uit onze lijven in attracties en stalkten zo veel mogelijk Disneyfiguren om met ze op de foto te gaan. Ik had het idee dat het kind in mij was vrijgelaten. Waarom zou ik anders achter Mickey Mouse aan willen rennen?! Aan het einde van dag vijf van onze trip was ik het park nog steeds niet zat. Gelukkig had ik een abonnement gekocht.

Dus ik vertrok een paar maanden later weer naar het magische pretpark, dit keer met een paar vriendinnen. We beleefden veel plezier met elkaar en onze grote Disneyvrienden. Thuisgekomen vond ik dat mijn meneer al deze vrolijkheid ook maar eens moest meemaken. Nu is mijn meneer geen verstokte pretpark- of Disneyfan. (Dat is prima. Verder passen we gelukkig goed bij elkaar.) Wonder boven wonder wist ik hem om te praten: hij kocht – onder druk van zijn Disneyminnende vrouw – een abonnement. We combineerden enkele vakanties met bezoekjes aan het park. Tot zover ons Disneyavontuur. Dachten we.

Maar toen kwam de marketingmaffiamachine van het pretpark in beweging. Disneyland Parijs bestaat namelijk 20 jaar dit seizoen. Het complete paradijs heeft een nieuw likje verf gekregen en een paar creatieve breinen hebben een state-of-the-art vuurwerk-, laser- en lichtshow ontworpen. Bij het horen van dit nieuws ging mijn Disneyverslaafde hart tóch weer sneller kloppen. Ik maakte plannen om wéér te gaan. Al die nieuwe festiviteiten kón ik toch niet missen?! Mijn meneer streek zuchtend zijn hand over zijn hart en eiste dat hij dan niet alle dagen mee hoefde. Ik jubelde en ging akkoord. 

Het afgelopen weekend haalde ik mijn hart op in Disneyland Parijs en liep mijn meneer cultureel verantwoord in het Louvre rond. Terwijl ik een privérondleiding kreeg waarbij ik alle ins & outs over het pretpark leerde, stond mijn meneer naar Venus en Mona Lisa te staren. En toen ik voor de laatste keer een blik wierp op het glinsterende roze kasteel, wist ik dat het mooi was geweest. Mijn Disneygekte heeft lang genoeg geduurd. Denk ik.