Toen ik jaren geleden mijn sportschoolangst overwon en me dan eindelijk inschreef (oh, eh waarom moet ik voor de intake op een weegschaal gaan staan?) had ik het goede voornemen om elke groepsles die mijn nieuwe gymclub aanbood uit te proberen. Om te kijken wat het beste bij mij zou passen en om uit te vinden waar ik het meeste spierpijn van zou krijgen. Tae-bo viel snel af, bij bodybalance viel ik in slaap, spinning ging ermee door maar een echte kick kreeg ik van bodypump.
Voor wie het niet weet: bodypump is een groepsles krachttraining waarbij je door middel van een halter met verstelbare gewichten spieroefeningen doet op muziek die je thuis echt nooit zou draaien. Elke spiergroep heeft een eigen nummer, en binnen een uur komen zo de belangrijkste lichaamsdelen aan bod. Je gaat er heel hard van zweten, leert eindelijk wat verzuring is en je wordt er heel sterk van. Je wordt er ook een eigengeiler van, maar dat wist ik bij de eerste les nog niet.
Mijn eerste les kreeg ik van Borke, een instructeur met een korte broek en een zweetbandje op zijn hoofd. Hij was erg gemotiveerd en schreeuwde door de zaal allerlei stimulerende zinnen. Bloed is goed! Pijn is fijn! Als je niet overgeeft heb je je best niet gedaan! Overigens vergat hij me, sportnewbie, te vertellen dat het handig is om de gewichten van de halter aan te passen aan de spiergroep die je traint. Zo voorkom je dat je met de belasting voor bijvoorbeeld je bovenbenen ook je triceps traint. De week erna kon ik niet normaal op de wc gaan zitten, fietsen of boodschappentassen dragen. De muziek was ook vreselijk.
Dus ik ging de week erop weer en merkte dat ik sterker werd en er zowaar een biceps tevoorschijn leek te komen. Ik was overstag en liet me met liefde elke week afblaffen op slechte discodeuntjes. Maar de kick van sterker worden en van je belasting kunnen opvoeren is verslavend. Je gaat vanzelf eigenlijk toch ook een korte broek aandoen omdat je dan naar je bovenbenen kan kijken tijdens het trainen. Je was immers al ruim voor aanvang van de les aanwezig om een plaatsje bij de spiegel in de zaal te bemachtigen.
Je gaat op in de muziek, kreunt merkbaar na het trainen van de borst en gromt naar jezelf in de spiegel. Het hoort er allemaal bij. Na een vervelende blessure ben ik eindelijk weer begonnen. Van begin af aan. Want wie bodypump niet braaf bijhoudt krijgt de man met de hamer heel snel op bezoek.
Komend weekend staat er weer een les op het programma. Lekker trainen in een zaal vol mannen die eigenlijk te zwaar trainen dan goed voor ze is. Ik sta dan in de hoek bij de spiegel naar mezelf te grommen terwijl ik bij het optillen van de halter mijn biceps net geen klein kusje geef.
Voor wie het niet weet: bodypump is een groepsles krachttraining waarbij je door middel van een halter met verstelbare gewichten spieroefeningen doet op muziek die je thuis echt nooit zou draaien. Elke spiergroep heeft een eigen nummer, en binnen een uur komen zo de belangrijkste lichaamsdelen aan bod. Je gaat er heel hard van zweten, leert eindelijk wat verzuring is en je wordt er heel sterk van. Je wordt er ook een eigengeiler van, maar dat wist ik bij de eerste les nog niet.
Mijn eerste les kreeg ik van Borke, een instructeur met een korte broek en een zweetbandje op zijn hoofd. Hij was erg gemotiveerd en schreeuwde door de zaal allerlei stimulerende zinnen. Bloed is goed! Pijn is fijn! Als je niet overgeeft heb je je best niet gedaan! Overigens vergat hij me, sportnewbie, te vertellen dat het handig is om de gewichten van de halter aan te passen aan de spiergroep die je traint. Zo voorkom je dat je met de belasting voor bijvoorbeeld je bovenbenen ook je triceps traint. De week erna kon ik niet normaal op de wc gaan zitten, fietsen of boodschappentassen dragen. De muziek was ook vreselijk.
Dus ik ging de week erop weer en merkte dat ik sterker werd en er zowaar een biceps tevoorschijn leek te komen. Ik was overstag en liet me met liefde elke week afblaffen op slechte discodeuntjes. Maar de kick van sterker worden en van je belasting kunnen opvoeren is verslavend. Je gaat vanzelf eigenlijk toch ook een korte broek aandoen omdat je dan naar je bovenbenen kan kijken tijdens het trainen. Je was immers al ruim voor aanvang van de les aanwezig om een plaatsje bij de spiegel in de zaal te bemachtigen.
Je gaat op in de muziek, kreunt merkbaar na het trainen van de borst en gromt naar jezelf in de spiegel. Het hoort er allemaal bij. Na een vervelende blessure ben ik eindelijk weer begonnen. Van begin af aan. Want wie bodypump niet braaf bijhoudt krijgt de man met de hamer heel snel op bezoek.
Komend weekend staat er weer een les op het programma. Lekker trainen in een zaal vol mannen die eigenlijk te zwaar trainen dan goed voor ze is. Ik sta dan in de hoek bij de spiegel naar mezelf te grommen terwijl ik bij het optillen van de halter mijn biceps net geen klein kusje geef.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten