Graag wil ik het even hebben over het vreselijkste programma dat ik ooit op tv heb gezien. Dit in de hoop dat er een therapeutische werking uitgaat van het schrijven van deze column. Soms denk ik ineens terug aan dit tv-moment en dan moet ik weer huilen. Ik denk eerlijk gezegd niet dat ik hier ooit overheen ga komen.
Op het moment lees ik White Teeth van Zadie Smith, een kroniek over de onderklasse van de Engelse samenleving tussen pakweg 1945 en 1990. Een van de hoofdpersonen is een bloedmooie, jonge Jamaicaanse vrouw die met een wat burgerlijke, oudere man trouwt. Of, zoals een vriendin het typeerde: "over dat mooie Caribische meisje met de gruwelijk lelijke tanden, en de vieze oude man?" Hierdoor dacht ik er weer aan, aan mijn horror-tv-moment.
Het was een aflevering van Jambers. Ik weet het ik weet het, daar moet je ook nooit naar kijken. Maar ik wíst niet dat ik naar Jambers keek. Ik stopte met zappen bij een groezelige boerderij en een vreemde, oude man die door het beeld schommelde. Het leek het achterland van Roemenië. Het bleek een oude Vlaamse boer te zijn. Hij woonde in een vervallen huis samen met zijn achterlijke zoon. Zijn vrouw was jaren geleden overleden. Waarom zat hij in het programma van Jambers? Omdat hij een bruid uit Azië (ik geloof dat het Thailand was) liet overkomen. Verlekkerd vertelde hij over zijn bruid die binnenkort naar België zou komen. De koude rillingen liepen over mijn rug. Na een paar dagen voorbereiden stond hij op het vliegveld. En daar was ze! Een mooie, jonge vrouw. Helemaal voor hem. En hij wist al precies wat hij met haar ging doen... Zijn achterlijke zoon keek op de achtergrond likkebaardend toe.
Het was zo naar, hoe die man wellustig vertelde over hoe heerlijk zo’n Aziatisch vrouwtje in bed is. Dat hij daar wel pap van lustte. Ondertussen de hele tijd die zoon ernaast die zichtbaar meegenoot van de vieze verhaaltjes. Hij kreeg er geen genoeg van. Die dikke onooglijke oude man met z’n grove knuisten en dat fragiele meisje. Het meisje was naar België gekomen omdat ze in haar eigen land niet genoeg geld kon verdienen om in haar levensonderhoud te voorzien. Nu stuurde ze iedere maand geld naar haar familie. Zuchtend en huilend. Op een gegeven moment mocht ze haar familie bezoeken. De oude man hoorde een hele tijd niks en ik hoopte vurig dat ze weg zou blijven. Helaas, dat deed ze niet. Huilend kwam ze weer terug. Volgens de man omdat zij er ook wel pap van lustte. Kon hij weer lekker z'n gang gaan. Vanwege het succes werd voor zijn zoon ook een vrouw besteld. Hij zou niet teleurgesteld zijn…
Het stomme is dat er misschien nog wel ergere tv-momenten zijn die ik gezien heb. Zo zat ik ook huilend voor de tv toen Sonja Barend bij Zomergasten een fragment liet zien van een halfdood kind in de berm, een slachtoffer van de Rwandese genocide, en een journalist die in dubio stond of hij dit kind moest meenemen. Hartverscheurend, want als journalist kun je je moeilijk over ieder stervend kind ontfermen dat je tegenkomt. Maar laten sterven, is dat dan wel een optie?
Beide fragmenten hebben een onuitwisbare indruk op mijn, toen nog, tere ziel gemaakt. Misschien dat je het ene fragment wel in het niet vindt vallen bij het andere. Die Jambers-aflevering, daar denk ik ongewild nog vaak aan terug. In ieder geval vaker dan aan het stervende kind. Waarschijnlijk doordat je eerder met soortgelijke beelden wordt geconfronteerd: een onooglijke dikke man die een beetje vies kijkt. Of eigenlijk België in het algemeen. En dan word ik weer even net zo verdrietig als toen die avond. Bah.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten