Is het je wel eens opgevallen dat er mannen zijn die nooit oud worden? En dan bedoel ik niet onvolwassen mannen die zich niet kunnen binden, geen baan kunnen vasthouden, hinnikend lachen om poep en pies en op hun veertigste nog drie keer per week naar de disco gaan. Die heb je ook maar die bedoel ik niet.
Het gaat mij hier om mannen die ondanks het verstrijken van de tijd er niet of nauwelijks ouder uit gaan zien. Ik noem hen: het oude kind. Je ziet dat het dezelfde man is, je ziet dat hij ouder is, maar het lijkt niet echt te zijn. Een beetje zoals Brad Pitt in The Curious Case of Benjamin Button. Je ziet dat hij oud is, je ziet dat het Brad Pitt is, maar je ziet ook dat hij niet echt oud is. Bij Brad Pitt komt dit door visagie, maar hoe zit dat bij die andere mannen?
Hoe zit dat bijvoorbeeld bij Jan Lammers? Jan Lammers, ken je hem nog? Hij was in de jaren '90 een bekend Nederlands autocoureur. Hij zag er altijd uit als een soort blij kind. Een blij kind in een auto. Het kind kreeg rimpels, grijze haren hier en daar, maar het bleef een blij kind, met rimpels, in een auto.
En wat dacht je van Hans Kazán? Tijdens mijn jeugd, in de jaren '80 en '90, betoverde hij ons enthousiast met zijn goocheltrucs. Als een groot blij kind. Ook hij is ouder geworden. Wat voller, wat meer rimpels, nog geen grijze haren, maar nog steeds een soort oud kind. Hoe kan dat nou toch?
Ik denk dat deze mannen voor eeuwig kind blijven door hun beroepskeuze. Hun werk is tenslotte de verwezenlijking van menig jongensdroom. Wie heeft er vroeger, crossend op zijn skelter, niet gedroomd van een carrière als autocoureur? In gedachte zat je niet op je afgeragde skelter maar in een formule-1-wagen, liep daar niet de buurman met de hond maar werd er gezwaaid met een geblokte vlag. Hoeveel jongetjes en meisjes met een goocheldoos droomden er niet van hier rijk en succesvol mee te worden, net als, ehm, Hans Kazán? Goed, hij is failliet, maar hij is ook degene die in onze jeugd als beroepsgoochelaar op tv kwam. Een jongensdroom verwezenlijkt. En daar zijn ze nog steeds als een kind zo blij mee.
Daarom, lieve kinderen, raad ik je aan je droom te verwezenlijken. Waren bijvoorbeeld mijn broer motoragent, ik dierenarts, Lein kinderboekenschrijver en Eef advocaat geworden, dan hadden wij wellicht ook voor eeuwig onze jeugdige uitstraling gehouden. Nu zitten wij allemaal langzaam gedesillusioneerd weg te rimpelen. Dromend over onze kindertijd, toen alles nog kon. Is dit nu later?
Er is nog zoveel mogelijk. Of is dit zo'n moment voor je waarop de toekomst verleden tijd wordt?
BeantwoordenVerwijderenvoor mij was misschien nog wel een grotere droom een goede wielrenster worden. Toen ik dertig werd drong tot me door dat dat nooit meer zou gebeuren. Zo stom, want ik wist toen ik 18 was al dat ik het talent niet had. maar toch, dat wielrennen dat blijft een droom. ik droom er nog steeds van de mont ventoux te fietsen, naar rome te fietsen, de alpe d'huez te doen. als ik die droom zou verweznelijken zou ik er misschien idd wel beter uit zien. iig slanker.
BeantwoordenVerwijderen@Eef: Dat kan nog steeds. Er zijn genoeg mensen van onze leeftijd die naar Rome fietsen of de Alpe d'Huez doen. Jij kent hen ook. En ze hebben een gezin en een drukke baan, net als jij. Als je echt wil dan kan dat. Doe het!
BeantwoordenVerwijderenAls ik geen last van m'n knie had zou ik met je meegaan, maar ik hou het bij steeds verder hardlopen (ik droom nu van de halve marathon), dan heb ik, vreemd genoeg, geen centje pijn.
Au.
BeantwoordenVerwijderen@Eef: als Ilja Pfeijffer naar Rome kan op een oude Batavus, dan kun jij het ook. Waar wacht je nog op? Besteed dat kind twee maanden uit, en rijden maar.
BeantwoordenVerwijderenIk zal huisband voorstellen dat hij alsnog buschauffeur wordt, en ik piraat. Of een combi, dan worden we samen wegpiraten. Breakie breakie!