Bridget Jones

Dit is een gastcolumn van gastcolumnist Leo

Mijn nicht en haar man vieren een feest voor de geboorte van hun kind. Op deze babyborrel raak ik in gesprek met de vriendin van een vriend van de nieuwbakken vader. Duidelijk mag zijn dat dit voor mij de eerste ontmoeting was met deze voor mij volstrekt onbekende dame. Na het uitwisselen van enkele beleefdheden, zoals de vraag wat ik studeer en wat mijn connectie met de nieuwe baby is, neemt het gesprek een onverwachte wending.

Zij: "Hoe oud ben je eigenlijk?"
Ik, lichtelijk verbaasd: "21".
Ze kijkt zoekend rond. "En waar is je vriend?", vraagt ze.
Ik: ‘"Die is hier niet".
Ze kijkt me verwachtingsvol aan. "Oh…?" De stilte die ze laat vallen maakt voor mij duidelijk dat ze nu van mij verwacht dat ik ga uitleggen waar de-vriend-die-niet-aanwezig-is dan wel is.

Ik: "Ik heb geen vriend".

Ze mompelt "Oh..." en kijkt naar de grond. Twee seconden later vraagt ze aan háár vriend of het geen tijd is om naar huis te gaan.

Te verbouwereerd om iets uit te brengen haal ik wat te drinken en loop ik naar de tafel waar mijn zus (24 jaar en al 3,5 jaar getrouwd) en haar man aan staan. Thuisgekomen zet ik All by Myself van Celine Dion keihard op en troost ik mezelf met een fles wijn en een stuk chocola. Ik krijg op gelegenheden als deze toch het gevoel dat het deel van mijn generatie dat al gesetteld is, vindt dat ik dit station ook al had moeten passeren. Hoewel ik het vrijgezellenleven enorm waardeer, moet ik toch regelmatig meewarige blikken incasseren. Nee mensen, vrijgezel zijn op je 21ste is niet erg. Ik vermaak me prima!