Vakantiemuziek

Altijd als de meneer en ik op reis zijn proberen we in de auto een toepasselijke soundtrack voor de vakantie te draaien. Dit is soms nog vrij lastig, bijvoorbeeld omdat je niet ingewijd bent in de Nieuwzeelandse popmuziek, maar als het wel lukt heb je als het goed is een heel leuke associatie als je een bepaalde cd weer eens op zet. Hoewel...

Toen ik in 4 havo zat heb ik in de zomervakantie alvast wat boeken gelezen voor mijn eindexamenlijst. Eén daarvan was A Good Man in Africa van William Boyd. Met schaamrood op mijn kaken beken ik hier dat ik in die tijd nogal eens naar Bon Jovi luisterde, en die hadden net een nieuwe cd uit: These Days. Deze cd zette ik ook op in de auto bij mijn ouders en dan probeerde ik hen in te laten zien dat de muziek écht heel goed in elkaar zat, en dat Jon BJ écht wel een heel goede stem had. Dit tegenover mensen die zelfs in de auto naar Frankrijk in de file de Johannespassion luisterden. Het effect is nu dat ik zowel aan A Good Man in Africa als aan These Days een schurfthekel heb. Natuurlijk, ik ben inmiddels tot het inzicht gekomen dat Bon Jovi sowieso enorme bagger heeft gemaakt, maar aan niets van hen heb ik zo'n hekel als aan These Days. Ik heb de cd dagenlang op repeat op m'n walkman gehad tijdens het lezen, dus als ik aan de cd denk, denk ik aan het boek, maar andersom ook: als ik aan het boek denk, dan hoor ik de cd. Vreselijk. En dat terwijl het volgens mij best een goed boek was. Zonde. En ik heb geen idee waar we toen op vakantie waren. Ook geen goed teken.

Gelukkig pak ik de zaken nu iets beter aan. Smaken verschillen, maar ik heb inmiddels wel een paar cd's die mij in gedachten linea recta terugbrengen naar de vakantie waarin ik betreffend album heb grijsgedraaid.

Een jaar of twee geleden was ik met de meneer op vakantie in Italië, in Ligurië, en dan moet je naar Italiaanse muziek luisteren. Een optie is dan opera, maar dat leek me wat zwaar. Andrea Boccelli is mij wat te galmig, hetzelfde geldt voor Il Divo. Wat dan overblijft zijn de toppers uit de jaren '80 Al Bano en Romina Power (fantastische namen!) of Eros Ramazzotti. Al Bano en Romina Power ken ik overigens van een vakantie uit mijn jeugd. Het is, naast Abba, een van de weinige moderne muziek die in de auto werd gedraaid: de cassette Ciao Italia. Op de cassette stond naast Sincerita van Riccardo Cocciante, dus ook een nummer van Al Bano en Romina Power: Felicita. Prachtig trouwens om te zien dat Al Bano gekleed is als een Italiaanse advocaat. Ik dacht dat alleen Paolo Conte een zingende jurist was. Overigens een interessant detail: begin jaren '90 is het dochtertje van het zangduo verdwenen. Weet iemand of zij ooit is teruggevonden?

Goed, in Italië luisterden wij dus toch naar Eros Ramazzotti, het album 9 kan ik nu woordelijk meezingen, hoewel ik vaak geen idee heb waar het over gaat. De leukste vakantiemuziek hadden we echter in Californië. Hier hebben we uitentreuren geluisterd naar de Greatest Hits van Creedence Clearwater Revival, ons toen vooral bekend uit The Big Lebowski en dan met name de scene waarin The Dude meeslaat met Lookin' Out My Back Door tegen het dak van zijn auto, zijn jointje in zijn kruis laat vallen en dit blust met het biertje dat hij tijdens het rijden in zijn hand heeft. Nog steeds als ik deze muziek luister rijd ik in gedachten over de Californische snelweg én ik denk aan een van mijn favoriete films. Zo zie je maar, je muziekkeuze kan je herinnering aan een vakantie maken of breken, dus ga er zorgvuldig mee om. Je moet er toch niet aan denken dat je bij iedere vakantiefoto uit Duitsland telkens Heino begint te neuriën?