Vliegveldantropologie

Zoals er waarneembare antropologische verschijnselen zijn tijdens het reizen met de trein (altijd de plaats naast je bezet houden met een tas) of met de auto (in de file zonder richting aangeven van baan veranderen) zijn er ook op het vliegveld ongeschreven regels waar het hele universum, bewust of onbewust, zich aan lijkt te onderwerpen. Dit weekend was de spannendste ochtend ooit dat ik op een vliegveld doorbracht. In Vilnius ontdekte ik namelijk een nieuw vervoersritueel.

Voor de zekerheid eerst nog even kort de reeds bekende verschijnselen:
Ondanks dat twee uur voor het vertrek een Europese vlucht ruim voldoende tijd geeft om daadwerkelijk te zorgen dat je op tijd aan boord bent, is het natuurlijk beter om hier vier uur voor uit te trekken. Je kan immers op weg naar het vliegveld vertraging oplopen, toch nog het gas moeten uitdraaien of de rits van de rolkoffer begeeft het op het meest noodlottige moment. Daarnaast moet je nog voldoende tijd hebben om veel te dure en eigenlijk te vieze koffie te drinken in een niet zo gezellige coffeecorner.

Verder weet iedereen dat de grondstewards en -stewardessen extra gemotiveerd raken om de mensen snel aan boord te helpen als alle passagiers voor dat de gate daadwerkelijk opengaat, al staan te dringen en vooral ook staan te zuchten en kreunen. Overigens geldt dit ook voor de incheckbalies. Of je nu reist met kinderen of aan boord kan gaan via de fast lane, maakt niks uit. Sneller aan boord is beter. Dan gaat het sneller en heb je minder vertraging. Ik vermoed dat dit fenomeen ontstaan is uit een onderdrukte wens van alle reizigers om eens een keer business class te vliegen. Door opdringerig te zijn tijdens het aan boord gaan, benaderen zij het meest datgene dat ze waarschijnlijk nooit zullen meemaken maar wel degelijk wensen.

Maar dan het nieuwe verschijnsel. Door te weinig mensen waargenomen met een te kleine steekproef in een ongecontroleerde omgeving, maar toch. Situatie: het vliegveld van Vilnius heeft één niet zo grote vertrekhal en zo'n 30 incheckbalies. Er zijn twee grote schuifdeuren waardoor de vertrekkende reizigers de vertrekhal binnenstromen. Een aantal van deze reizigers hebben een hele grote bunkerhutkoffertas bij zich. Zodra ze de vertrekhal binnen zijn, kijken ze eerst onzeker en schichtig om zich heen. Dan snellen ze zich naar een van de gesloten incheckbalies en hijsen dan met alle kracht die ze hebben de hutkoffer op een van de incheckbalieweegschalen. Meestal geeft de weegschaal dan 21 kilo weer. Oeps.

De hutkoffer wordt dan weer van de weegschaal gesjouwd en op de buurweegschaal geplaatst. Dit gaat natuurlijk allemaal niet zo zachtzinnig en bejaarde omaatjes bezweken bijna onder hun niet zo bejaarde bagage. Op de nieuwe weegschaal weegt de tas 21 kilo. Goh verrassend. Tenslotte het derde meetinstrument. 21 kilo. Dan wordt de strijd tegen de kilo's opgegeven en wordt er driftig omgepakt. Als de weegschalen driemaal <20kg aangeven, volgt er dan ook driemaal een uitbundige vreugdedans.

Waarom zijn er drie weegschalen nodig om je tas te wegen? Is dit de onbekende heilige drie-eenheid van de reiswereld? Geeft andere weegschaal opeens een veel bevredigender "Streef naar je Zomergewicht"-resultaat? Hebben reizigers geen vertrouwen in Oost-Europese weegschalen? Is dit fenomeen inderdaad nieuw? Heeft iemand het op andere luchthavens ook waargenomen? In ieder geval was ik getuige. Live, daar in de vertrekhal in Vilnius terwijl ik nog een uur moest wachten op het opengaan van mijn incheckbalie en vieze koffie dronk in een smerige vertrekhal.