EmoTV

Bij sommige televisieprogramma's houden mensen het niet droog. Er rollen tranen van verdriet bij ziekenhuisseries met persoonlijke verhalen van terminaal zieke kinderen. Legio waterlanders bij Memories; het weerzien van een oude liefde treft mensen in de ziel. En natuurlijk de zoute snikken als Gaston bij je aanbelt want nu wordt die droom van een bubbelbad in de achtertuin echt waar. Genoeg tranentriggers dus op zowel de publieke als de commerciele.

Mijn favoriete huiltelevisie betreft momenten van ontroering in een ondergewaardeerd genre binnen het televisieaanbod, namelijk “muziekles-televisie”. Denk aan Daniel Barenboim die pianosonates van Beethoven aan professionele musici uitlegt en hun spel analyseert. Of aan die schattige Gareth Malone die in een Britse achterstandswijk de plaatselijke hangjeugd klassiek probeert op te voeden.

Nederland blinkt niet echt uit in dit genre (hebben wij een kaaskoppenequivalent van Malone? En nu niet met Ernst komen aanzetten) maar het aanbod dat er is, is ontroerend genoeg om bij mij in ieder geval de kraan open te zetten. Zo zond de EO eerder dit jaar het programma Mattheus Masterclass uit, waarbij bekende zangers en zangeressen die hun sporen verdiend hebben buiten het klassieke repertoire een stuk uit de Mattheus Passie instuderen. Maarten Koningsberger is de meester, inclusief het soort trui dat je leraar natuurkunde vroeger op de middelbare school droeg, en begeleidt onder andere Jim Bakkum en Rob de Nijs.

Uitblinkster tijdens de masterclasses is Jette van der Meij (llllaura uit GT/ST) die zonder dat iemand dat weet een geschoolde jazz-zangeres is, en een Bachje meeneemt. Ze bijt zich vast in Blute Nur en worstelt met de Duitse klinkers maar ze zet door. Op een gegeven moment grijpt de aria haar en het lijden van de hele wereld vult de oefenruimte maar bovenal haar hart. “Jaaa”, roept Maarten. “Voel je dat?!” Ze wordt gegrepen door de muziek en valt stil als er tijdens een interview naar haar ervaring wordt gevraagd. Haar ontroering is zichtbaar. Die van mij inmiddels ook. Ik zet de tissues alvast wat dichterbij. “Ik vind het geweldig”, mompelt ze zacht en sluit haar ogen. Op de bank doe ik hetzelfde en droom van mijn eigen Blute Nur hoogtepunt.