Ook moe

De laatste tijd ben ik een beetje moe. Ik ben voor het laatst in maart echt op vakantie geweest, een weekje skiën, en op werk was het lekker druk. Mijn vrije tijd zat vol met afspraken (eten, drinken, klussen) en ik had geen tijd om even lekker niks te doen. Afgelopen donderdag en vrijdag had ik etentjes van werk en ik begon dus gesloopt aan het weekend.

Op zaterdagochtend moesten we de stad nog in en om elf uur hadden we een afspraak dus dat was rennen. Ik zag dat een schoenenwinkel ging opheffen en moest dus perse naar binnen, en heb een paar prachtige bruin suède pumps, type hoogtevrees, gekocht (maar dat geheel terzijde). Om half twaalf kwamen we bij onze afspraak aan, collega I. en haar vriend B. zouden ons een stoomcursus ‘de ins en outs van de digitale spiegelreflexcamera’ geven. Maar we waren heel moe, allebei. En dus kwam B. er na tien minuten achter dat er geen batterij in de camera zat en we weer terug naar huis moesten om deze op te halen, wat een half uur kostte. Oeps. De cursus was wel zeer geslaagd, met een hoofd bonkend van de informatie gingen we om drie uur weer naar huis. Bedankt I. en B.!!

De vorige dag waren we erachter gekomen dat de wc lekte, een of ander afsluitrubber tussen de stortbak en de pot was poreus en bij het doortrekken spoot een straal (schoon!) water door de wc. De onderburen kwamen melden dat de druppels aan het plafond hingen. Oeps. Bij terugkomst hebben we dat rubber verwijderd en dus de stortbak ontkoppeld. We moeten nu doortrekken met emmers water, heel classy! De enige winkel in Den Haag die dit soort rubbers verkoopt bleek bij aankomst al gesloten te zijn en dus moesten we de rest van het weekend met emmers in de weer. Gelukkig hadden we een aantal afspraken staan en konden we daar nog een paar keer heel luxe doortrekken.

Zaterdagavond hadden we een feestje bij mijn schoonfamilie, ik was de Bob, wat me eigenlijk wel goed uitkwam, want ik was, zoals gezegd, gesloopt. De meneer, ook wel eens fitter geweest, mocht wel gewoon drinken. Ik weet niet of dit van invloed is geweest op wat er later op de avond gebeurde, noem het macht der gewoonte, maar na thuiskomst om een uur of elf hoorde ik ineens het geraas van de stortbak en vervolgens een heel hard ‘O nee, Caar help!!’… Oeps. De volledige inhoud van de stortbak was op de vloer van ons kleine wc’tje beland. In paniek heb ik de wasmand hierin geleegd om de zaak te absorberen. Dat hielp.

In de wc ligt een zeiltje over de oude tegels en dat moest eruit om de boel te laten drogen. Dit zeiltje zit vast met dubbelzijdig plakband, dat hierdoor werd blootgelegd. Door het enorme waterballet moest ik natuurlijk naar de wc (met in mijn hoofd de aanhoudende mantra ‘niet doortrekken, niet doortrekken, niet doortrekken’) en stond ik met blote voeten op het plakband, dat zich binnen enkele seconden aan mijn voeten hechtte. Het wilde ook niet meer los. Onder de douche heb ik het er uiteindelijk met zeep, heet water en een nagelborsteltje af gekregen. Om een uur of twaalf lagen we eindelijk in bed.

Ondertussen was mijn meneer ook al een dag zijn zonnebril kwijt, daar hadden we tussendoor naar lopen zoeken. Hij was ervan overtuigd dat hij deze op het kastje in de gang had gelegd, maar daar lag ‘ie niet. Op een gegeven moment heb ik zelfs alle lades van de vriezer opengetrokken om te kijken of hij daar lag (ik heb dit eerder meegemaakt met sleutels). Bijna zijn we naar het politiebureau gegaan om aangifte te doen. Het is namelijk een vervloekte zonnebril: de bril is in twee jaar tijd al twee keer gestolen en het zou me niets verbazen als er nu sprake was van een derde keer. Op zondag vonden we hem toch nog, in de zak van een jas die de meneer nooit draagt. Uit veiligheidsoverwegingen zodat de katten er niet mee aan de haal gingen. Klinkt logisch, toch?

Zondag aan het eind van de ochtend gingen we, zonder calamiteiten, naar mijn ouders, daarna moesten we nog even de stad in, naar de Mediamarkt om wat onderdelen voor de camera te kopen. Ik weet niet of je wel eens op zondag in de Mediamarkt bent geweest, maar ik heb één tip: doe het niet! Je staat als sardientjes dicht op elkaar, en over het algemeen is het publiek niet heel erg OSM. Als je dan vervolgens ook nog vergeten bent op te schrijven welke afmetingen je camera heeft, en je onverrichter zake naar huis moet, dan kan het zijn dat er onderling een krachtterm wordt uitgewisseld. Ik was op zijn zachtst gezegd geïrriteerd. Want het was zijn schuld. Het is mijn camera, maar toch was het zijn schuld. In tegenstelling tot wat sommige mensen beweren is niet de Ikea maar wel de Mediamarkt de ultieme relatietest.

De meneer ging hierna hockeyen, ik ben op de bank geploft met een van de slechtste films van de laatste tijd: Role Models. Een comedy, maar ik heb geen enkele keer gelachen. Misschien ook omdat ik moe ben.

Nog even, dan gaan we op vakantie. Ik kan niet wachten!