Nem carne nem peixe

Portugal is een merkwaardig land. Een prachtig land, en een land vol tegenstellingen. Maar het is ook een beetje vleesch nog vis. Het is lastig om je vinger er goed op te kunnen leggen. En het is onvoorstelbaar dat een van de armste delen van de Europa net als Nederland in de EU ligt. Overal ter wereld staan mensen op, kopen een broodje en gaan later die dag weer verder. Eten en slapen is universeel. Maar in Portugal lijkt alles juist heel ver weg.

In de hoofdstad worden dranghekken klaargezet omdat de bevolking zich opmaakt voor een grote algehele staking. De Portugese communistische parij deelt flyers uit en probeert extra zielen te winnen. De politie te paard verkent de route van de demonstranten en heeft moeite de samengeklonterde toeristengroepjes te passeren. Wij duiken een restaurantje in en bestellen een biertje, moe van de stadswandeling en de indrukken van de dag. Op weg naar het hotel wordt op elke straathoek drugs aangeboden, de dagen erna nemen we toch maar tram 28 naar huis. We slapen er niet minder om.

Bij het met waarschijnlijk flink wat Europees geld perfect onderhouden klooster in het toeristische stadje worden aan de lopende band bussen vol reizigers uitgeladen. Onder het deskundige toezicht van de gids wordt er druk geluisterd en druk op de knop van fototoestellen gedrukt. Vijf minuten later zijn ze weer weg, het is bijna een belediging voor de bouwers van het klooster. De Romeinse ruïnes verderop zijn alleen bereikbaar via een ongeplaveide modderweg. Het is vervallen, zelfs voor een ruïne. Hier komt niemand. Geen toeristen, dus geen opknapbeurt en zeker geen pasteleria in de buurt. Met onze Focus halen we buiten de bebouwde kom een paardenkar in.

Op het platteland heb je voor twee tientjes een koningsmaal terwijl je in de grote stad minstens het dubbele kwijt bent. En dat in het enige restaurant in het dorp. Nog even langs de Lidl is er niet bij. Je bent afhankelijk van de grillen van de plaatselijke mini mercado die waarschijnlijk drie uur lang lunchpauze neemt. Je bent naïef als je denkt dat de bordjes van de wandelroute goed geplaatst zijn. Of dat de routebeschrijving van je wandeling nog klopt. Voor je het weet ben je vijf kilometer verder. Na drie uur door de heuvels ploegen storten we kapot en oververhit in. We bestellen een tosta in het enige cafeetje dat open is, en worden bediend door een Nederlandse dame met een zachte G. Op de terugweg komen we alleen de schaapsherder tegen met zijn kudde.

Portugal: hate it or love it. Ik ben er nog niet uit.