Ik heb geen baan

Dit is een gastcolumn van gastcolumnist De Z.

Donderdagavond, 5 voor 11. De laatste slok van de koffie moet ik altijd in m'n bekertje laten zitten, want die smaakt naar azijn. Nog even het draaiboek doornemen, webcam aanzetten, platen doorluisteren. Het nieuws gaat volledig langs me heen, net zoals gelukkig de reclame. Dan, 3 minuut en 17 seconden over 11. Klik. Jingle, plaat, radio!

Maar ik heb geen baan.

De jaren '70-hits schallen door de studio en de eerste bellers melden zich. De meeste telefoonnummers ken ik inmiddels uit mijn hoofd. Van de schreeuwer, die bij elke Michael Jacksonplaat vraagt of het 'niet een beetje rustiger kan!'. Van onze Friese vrachtwagenchauffeur, die met al onze spelletjes meedoet. En van J. uit 's Hertogenbosch, die weer eens niet op de titel van een liedje kan komen. De radio is vaak hun enige gezelschap in de lange nacht die komt. Gelukkig zorgen wij voor de sfeer.

Maar toch heb ik geen baan.

Ik zit wél vier keer in de week van half 11 's avonds tot 1 uur 's nachts in een radiostudio. Als producer (zeg maar: het mannetje achter de schermen) werk ik op ongure tijden bij onze staatsradio. Wat een droom! Jaren '80-platen, ik ken ze allemaal. Wie de technicus was bij Dark Side of the Moon, ik weet het. De nachtprogrammering van de landelijke radiostations, ik ken ze. En ik vind het fantastisch.

Want ik heb geen baan, ik heb een goed betaalde hobby.