Verdriet van vroeger

In 1986 werd ik vijf jaar en verscheen precies op tijd voor de feestdagen Kinderen voor Kinderen zeven, het album dat klassiekers voortbracht als Make-up en Ik ben toch zeker Sinterklaas niet (met Ome Willem in een soort identiteitscrisis).

Mijn ouders werden helemaal koekoek van mijn gezeur dat ik ook een kinderenvoorkinderenkind wilde worden. Het argument dat we op 180 kilometer rijden van Hilversum woonden en ik een niet te verwaarlozen Zeeuws accent had ging er bij mij niet in. Maar goed, ik moest me erbij neerleggen dat mijn carrière in Hilversum nog jaar of 30 op zich zou moeten wachten.

En daarom luisterde ik non-stop de LP van Kinderen voor Kinderen zeven; door alle liedjes uit mijn hoofd te leren en mee te zingen kwam ik dan in ieder geval zo dicht mogelijk in de buurt van de Hilversumse zangclub. Mijn favoriete liedje was de Lek, een verdrietig liedje waarin solist Matthijs zingt over zijn vader die plotseling ziek wordt en sterft. Het lied greep me aan. Ik ging er niet van huilen maar ik kreeg wel een dikke brok in mijn keel en werd er heel stil van. Toch was dit het beste nummer van de plaat, veel mooier en fijner dan de vrolijke liedjes van editie zeven. Waarom zou dat toch zo zijn? Komt het door de simpele, maar duidelijke tekst van Jan Boerstoel? Door het arrangement van Harry Bannink? Of was ik gewoon een sentimentele kleuter?

Mijn ouders leven allebei nog en ik ben inmiddels verhuisd van een stad aan de Westerschelde naar een stad vlakbij de Lek. Heel af en toe luister ik nog wel eens naar Matthijs en denk ik na over de houdbaarheid van het nummer, en over de kwetsbaarheid van de generatie mijn ouders. Nog steeds geen tranen, wel een onvermijdelijk klein brokje in mijn keel.