De stem

Dit is een gastcolumn van gastcolumnist H

De politie is je beste vriend. Was het maar waar. De politie blijkt een vriend die nooit tijd voor je heeft omdat hij het te druk heeft met andere dingen. Begrijp me niet verkeerd, het is echt wel een vriend die het beste met je voorheeft en je kunt altijd bellen als je een probleem hebt. Het punt is alleen dat jouw probleem pas aan de orde kan komen als hij zijn administratie gedaan heeft – en hij heeft ook nog gedoe met zijn computer.

Dat waren, enigszins gechargeerd, de conclusies van een grote enquête die donderdag 16 september werd gepresenteerd in EénVandaag. Een goed en belangrijk onderwerp dat eigenlijk alleen maar verliezers kent: de politie, die graag wil handhaven en boeven vangen, de bonden, de politiek – en vooral de burgers, wiens vertrouwen in openbare orde en veiligheid daalt als de politie niet zichtbaar is als hoeder, bestraffer van overtredingen en oplosser van misdrijven.

Toch werd het hele item totaal verknald. Waarom? Door wat misschien wel de mooiste stem van Nederland is: die van Bas van Werven. Eerder bekend van BNR Nieuwsradio èn als presentator van het CactusCafé voor jonge ambtenaren. Die stem, die sonore klanken, laten je vergeten dat er een nijpend probleem is bij de politie, of een andere misstand in de samenleving. Er gaat een grote “wellness” uit van de stem van Bas. Je voelt je behaaglijk, warm als je je laat meedeinen op de golven van zijn timbre. Zijn stem is Kerstochtend, de geur van de kerstboom en verse, zelfgebakken broodjes in de oven. Je langzaam achterover laten zakken in een volle badkuip met geurige oliën. Een melodie die je vaag doet denken aan je kindertijd, waardoor flarden van beelden en mistige herinneringen oprijzen: een pleister en een zoen van je moeder op de schaafwond op je knie, met je vriendjes in een zelfgebouwde hut zitten, je eerste doelpunt en het gejuich van je teamgenootjes die om je heen drommen. Toen je nog onbezorgd en onbekommerd gelukkig was. Puur en onversneden.

Dat zijn de associaties die Bas van Werven oproept, geen kille cijfers uit een onderzoek oplezen of een reportage inleiden met de bekende clichés. Dat soort basale, triviale zaken komen bij de luisteraar toch niet over. Nee, de goede verstaander is aan de hand van Bas allang weggezweefd naar een persoonlijke comfortzone. Een eigen wolkje, waar immer een aangenaam zonnetje schijnt en waar het niet uitmaakt of de inbraak in je woning ooit wordt opgelost. Hoeveel politieagenten die klaar waren gaan zitten voor deze uitzending, zouden na een halve minuut ineens gedacht hebben: “ach, zo slecht is het nu ook weer niet op ons bureau?”

Zijn stem leidt zo af dat elke uitkomst, hoe schokkend of verontrustend ook, helemaal niet zo wordt ervaren door de luisterende kijker. De oplossing? Laat Bas van Werven voortaan vooraf de vragen inspreken bij zo’n onderzoek en speel die af voor de ondervraagden. Grote kans dat de uitkomsten van zo’n onderzoek dan alleszins meevallen.