Het water aan de lippen

Gisteren werd bekend gemaakt dat er voor de ramp in Pakistan geen hulpactie op poten wordt gezet. Want, zo rederenen de Samenwerkende Hulporganisaties, het zou wel eens zo kunnen zijn dat de kosten van zo'n grootschalig mediaoffensief niet opwegen tegen de opbrengst. De SHO verwacht gewoon niet zoveel geld op te halen voor Pakistan. Er werd overigens benadrukt dat afzonderlijke organisaties waarschijnlijk wel initiatief zouden willen nemen.

Als we de deskundige kenners specialisten mogen geloven zijn de gevolgen van de overstromingen in Pakistan groter dan bijvoorbeeld de impact van de tsunami in 2004 of de aardbeving in Haïti eerder dit jaar. Bedenk eens dat er nu meer dan 14 miljoen mensen zijn getroffen, net iets minder dan het aantal inwoners van Nederland. Toen stonden mensen direct met euro's te wapperen en was er binnen no time in ieder geval een televisiespecial en reclamespotjes op poten gezet. Nu is het eigenlijk vrij stil.

Vergis je niet, ik ben het er helemaal eens dat we de mensheid beschermen tegen gevaren voor de volksgezondheid. Zoals een televisieavond gepresenteerd door Chantal, Linda & Beau. Maar hoe kan het toch dat de SHO zo weinig geld verwacht binnen te halen? Farah Karimi van de SHO vertelt dat er weinig reactie is van het Nederlands publiek op de ramp in Pakistan. Hoe weet ze dat? Is er een standaard normale verdeling van telefoontjes en e-mails naar aanleiding van een ramp? Waar bij eerdere rampen de telefoon roodgloeiend stond en mensen zich afvroegen hoe ze ook hun steentje konden bijdragen, is het nu opvallend rustig, wordt uitgelegd. Karimi heeft wel een verklaring: de ramp is in Nederland gewoon niet zo veel in de media geweest.

Pardon? Ik kon geen krant of nieuwssite openen zonder nieuws of beelden uit Pakistan. Over het gevaar voor cholera, over mensen die weer naar een ander opvangkamp moesten verkassen, over het ontbreken van schoon drinkwater en voedsel. Eerlijk is eerlijk, de vieze steentjes van Naomi waren ook nog even voorpaginanieuws maar we konden er niet echt omheen. De schuld voor het gebrek aan steun voor Pakistan ligt echter wel bij de media. En bij onszelf.

Pakistan is namelijk een eng land en we weten er niet zoveel van. Haïti, tsja nou daar komen nog wat leuke rappende negers of adoptiekinderen vandaan en Zuidoost-Azië, daar gingen we nog wel eens duiken bij dat leuke strandje in Thailand. Maar Pakistan? Nee joh, dat is met bommen en oorlog en de Talibaan en vast nog wel ergens een geheim nucleair programma. Daar kunnen we beter niks mee te maken hebben. Ook niet tijdens een ramp. Dat vinden "we", even gechargeerd, toch? We vinden het wel maar we zijn er nog nooit geweest. Iets met media en beeldvorming.

Volgens de VN zijn er miljoenen nodig om het land er weer bovenop te krijgen en om de opbouw te beginnen. Misschien is het maar goed dat we geen miljoenen naar Pakistan overmaken. President Zardari heeft aangekondigd dat hij alle hulp via de hoofdstad wil laten lopen. Maar Islamabad is helemaal niet getroffen door het water. Op het platteland is de hulp juist zo hard nodig, daar moet het heen. De Talibaan wrijft in de handen. Chaos en noodtoestand in het land. Precies waar ze op uit waren. Een mooie gelegenheid om de macht te grijpen.

In dubio. Geld storten en dan? Hulp komt misschien niet aan. Of niet zo snel. Maar wat moeten we dan? De Pakistanen in hun door cholera besmette regenwater laten gaarkoken? Dit is een humanitaire ramp. Er is actie nodig. Geen televisieshow, maar hulp. Goederen, voedsel en medicijnen. Als er niks gebeurt, wordt de (politieke) situatie met de dag slechter. En als de Talibaan gebruik maakt van de situatie en er een burgeroorlog komt, vergeven "we" onszelf dat nooit.