Dunne meisjes in strakke jurkjes en op hoge hakken

Las Vegas was iets wat ik nog nooit gezien had. En dan bedoel ik niet dat ik er nooit geweest was, maar dat ik werkelijk nog nooit zoiets gezien had. Ik ben wel eens in Disneyworld geweest, maar Vegas is duizend keer Disneyworld en dan voor grote mensen. Eigenlijk is Vegas met niets te vergelijken. Het is er zo nep en plastic en zo overdreven en vervreemdend dat het fascinerend is.

We verbleven in een enorm hotel, genaamd de Stratosphere, aan het einde (of begin, het is maar net hoe je het bekijkt) van de Strip. Misschien dat het kwam doordat we net uren door het niets hadden gereden en daarvoor dagen in de natuur hadden gekampeerd, maar het hotel en onderliggende casino waren zo groot, lawaaierig, druk en zo aanwezig. In het hotel zaten restaurants en winkels en een zwembad en je kon met een lift naar de top van de toren met uitzicht over Vegas. En natuurlijk was er voor liefhebbers de mogelijkheid om van de toren af te dalen aan een touw. Of om er boven te hangen in een soort draaiende kermisattractie. Wie wil dat nou niet.

En toen waren we nog niet eens op de Strip zelf geweest. De buitenkant van de hotels is al vermaak op zich, de binnenkant is bijkans nog fascinerender. De hele winkelgalerij van Ceasar’s Palace was opgetrokken in iets dat door moest gaan voor Romeinse stijl. De Venetian had een vergelijkbaar winkelgebied maar dan gebaseerd op Venetië compleet met water, gondels en wolkenlucht en een pizzeria die er als sinds 18-zoveel zat. Het is allemaal zo nep en toch ook zo minutieus goed uitgevoerd dat je je er niet niet over kunt verbazen.

En dan de mensen die in Vegas rondlopen. Op een bankje in het winkelgedeelte van Ceasar’s Palace bij de ‘Fountain of the Gods’ bekeken we de massa’s mensen die voorbij kwamen. Vrijgezellenfeestjes, dertigplussers met enorme cocktails in plastic bekers, dunne meisjes in strakke jurkjes en op hoge hakken. In de overmijdelijke en enorme casino's zitten massa's mensen gefascineerd achter fruitautomaten en pokertafels. Het waren fruitautomaten die wij overigens maar met moeite konden begrijpen, waarschijnlijk omdat ze geen enkele vaardigheid van hun gebruiker vroegen. Het enige wat je er mee kon doen was je inzet bepalen en vervolgens op een knopje drukken en hopen dat de appels en peren goed zouden vallen. Het vasthouden van bepaalde rijen was onmogelijk. Je kon ook geen muntjes in de automaten gooien en ook niet aan een hendel trekken om het ding in beweging te zetten. Ik had daar eigenlijk een beetje op gehoopt want het leek me zo leuk en klassiek om ergens een kwartje in te gooien, aan een hendel te trekken en dan alle bellen te horen afgaan bij de winst van de jackpot die dan uit die automaat zou komen rollen, in kwartjes. Maar nee, dollarbiljetten accepteerde de machine wel en uitkeringen werden gedaan in coupons die bij een balie konden worden ingeleverd, daar ging de romantiek. Maar toch was Las Vegas leuk en vermakelijk.

Ik denk dat je Las Vegas haat of je houdt er van, en ik vrees dat ik er van hou.