Informatie als eerste levensbehoefte

Aangezien mijn (of eigenlijk onze) eerste levensbehoefte in de eerste fase van mijn zwangerschap ‘informatie’ was, nam ik (of eigenlijk ‘namen wij’) alles wat er op internet stond over zwangerschappen aandachtig in ons op. Nadat we alles hadden gelezen wat er te lezen viel moest ik actie ondernemen om meer en vollediger informatie te kunnen vergaren. Of eigenlijk liet ik het ondernemen, door de man die de ellende had aangericht er op uit te sturen. En dus stuurde ik mijn geliefde met een stapel boekenbonnen naar de boekhandel om even een boek over mijn nieuwe situatie te kopen. Dan konden we ons samen lekker inlezen en wisten we tenminste zeker dat mijn symptomen er ook echt bijhoorden en hoefden we ons geen zorgen te maken. Dat was makkelijker gedacht dan gedaan. Om te beginnen was het bezoek aan de boekhandel een hele onderneming nu mijn geliefde eerst moest pogen bekenden te ontwijken. Erg pijnlijk als je in de eerste week van je zwangerschap wordt ‘gesnapt’ door een bekende (een bekende uit je vriendenkring, geen bekende Nederlander) terwijl je een stapel zwangerschapsboeken onder je arm hebt. De tweede etappe van het boekhandelbezoek bleek nog moeilijker. Er is blijkbaar een enorme markt voor zwangerschapsboeken en dus stonden er kasten vol boeken in alle soorten en maten in de boekhandel. H wist er na een tijdje twee goede boeken uit te vissen en ook af te rekenen. Ik zou nu kunnen vertellen dat H bij de kassa zei “Pak maar in, het zijn kadootjes,” maar dat deed hij niet. Hij is immers volwassen en nu een man met verantwoordelijkheden, hij wordt immers vader, en hoeft niet tegenover de kassajuffrouw te doen alsof dat niet zo is. En dus liet hij ze niet inpakken. Maar de kassadame feliciteerde hem niet eens. Terwijl ze toch de eerste (buiten H en ikzelf) was die dit geheim kende. Maar misschien wilde ze discreet zijn. Ik hou het daar maar op.
We konden dus die avond nog beginnen met lezen. Of eigenlijk kon mijn geliefde beginnen met lezen want ik lag moe op de bank of in bed en luisterde naar zijn samenvatting. En eigenlijk is het sinds die eerste avond elke avond zo gegaan, H verzamelde de informatie en ik liet mij die vertellen. Zo ontstond ook ons favoriete spel van dat moment: zwangerschapssymptomenbingo. Elke keer wanneer ik iets nieuws ontwikkelde, een nieuw kwaaltje of pijntje, wist H te vertellen ‘dat dat in het boek stond’, waarna hij het opzocht en voorlas wat ik had. Aan het einde van de eerste drie maanden had ik bijna alle symptomen wel gehad en hadden wij onze bingokaarten vol. Toen brak een betere tijd aan. Althans, ik voelde me beter en we konden mensen gaan vertellen dat ik zwanger was, joepie!